است. و علما و محدثين شيعه در نقل حديث و فرا گرفتن دستورات مذهبى و احكام دينى خود در تمام ناقلان حديث اعم از صحابه و غير صحابه احتياط به كار مى برند و به طورى كه قبلاً توضيح داده شد مرحوم كلينى و ساير محدثين در نقل حديث از خلفا و فرزندانشان مجبور هستند به لحاظ فاصله زمانى اين احاديث را از راويانى كه شناخت دقيقى از همه آنان ندارند نقل نكنند؛ زيرا به طورى كه ملاحظه فرموديد در ميان اين ناقلان گروه اول و افراد عادل و مورد اعتماد و هم گروه دوم و آنانكه مورد نكوهش خدا و رسول خدا قرار گرفته اند وجود دارد و مسلما اگر بينش برادران اهل سنت درباره صحابه مانند بينش شيعه و بر اساس واقع بينى نه بر اساس (اصالة العدالة) بود در بيشتر احاديث كه به وسيله راويان مختلف از خلفا و فرزندانشان نقل گرديده است موضع ديگرى اتخاذ و از اغلب حديث ها كه امروز به نام حديث صحيح ناميده مى شود صرف نظر مى نمودند.
سياست و تعصب دو عامل تهمت
پس از بيان عقيده شيعه در مورد صحابه و اثبات اين كه عقيده شيعه بر اساس قرآن و سنت و بر مبناى سيره خلفا است و شيعه تنها انتقاد از عملكرد آن عده از صحابه را جايز مى داند كه با اميرمؤمنان عليه السلام عداوت و دشمنى داشتند و يا به هر نحوى با دستورات قرآن و اوامر رسول اكرم صلى الله عليه و آله مخالفت صريح و آشكار نموده اند و به طورى كه ملاحظه فرموديد اين درس را نيز از متن قرآن و گفتار رسول خدا صلى الله عليه و آله و عملكرد صحابه فرا گرفته اند.
اينك اين سؤال مطرح مى شود كه آيا اين تهمت بزرگ و اين افتراى خانمان سوز كه شيعه به همه صحابه بدبين است و همه صحابه را مورد طعن قرار مى دهد چگونه به وجود آمده و از كجا ريشه گرفته است؟!
پاسخ اين سؤال به طور اجمال اين است كه اين تهمت در اثر دو عامل به وجود آمده است: يكى سياست تحريف و ديگرى تعصب و در كنار اين دو عامل مسئله بى اطلاعى و عدم تحقيق نيز در اشاعه و گسترش اين تهمت نقش مؤثرى ايفا نموده است.
