4. شادمانى گروهى و حزن و اندوه گروه ديگر.
توضيح اين كه: مى دانيم كه از قديم الايام و در طول تاريخ مانند امروز در همه نقاط دنيا و در مصر و آفريقا ^۱ شيعيان در ماه محرم به منظور عزادارى حسين بن على عليه السلام و ريحانه رسول خدا صلى الله عليه و آله اجتماع و راهپيمايى مى نمودند و اجتماع شيعيان در ماه محرم در «قيروان» و حركت شان به سوى دروازه شهر دقيقا روى همين اصل بوده است.
و مى دانيم اين عزادارى ها كوچكترين ارتباطى به صحابه ندارد و اگر در اين مراسم شعرى سروده شود و نوحه اى خوانده شود منعكس كننده مظلوميت حسين بن على عليه السلام و ياران آن حضرت و تنفر از ظلم يزيد و دستياران او مى باشد.
پس كشته شدن شيعه هاى «قيروان» به اتهام سب صحابه يك توطئه از پيش ساخته براى اجراى سياست حكام آن روز آفريقا بوده كه اين سياست علاوه بر (قيروان) در ساير نقاط آفريقا نيز اجرا شده است.
و طبق گفتار ابن اثير آن روز در اثر اين حادثه گروهى خندان و گروهى گريان بودند؛ يعنى افراد آگاه از سياست روز و تحريف حقايق گريان و اشك ريزان و گروهى بى اطلاع و زودباور خوشحال و شادمان بودند.
و اگر سب صحابه واقعيت داشت، حزن و اندوه گروهى مفهومى پيدا نمى كرد.
و اين سياست تحريف را نه در «قيروان» تونس بلكه در نقاط ديگر و در طول تاريخ مى توان به وضوح مشاهده نمود.
و اما تعصب
در بعضى از كتاب ها كه درباره ملل و نحل و آراء و عقايد تأليف گرديده از شخصى به نام «ابو كامل» ياد شده است با اين خصوصيت كه او شيعه بوده و در عين حال به كفر ارتداد همه صحابه و ياران پيامبر و حتى به كفر اميرمؤمنان عليه السلام معتقد بوده است. آن گاه براى او پيروانى به نام «كامليه» ترسيم و معرفى شده كه داراى همان عقيده يعنى هم از