حدود و ثغور شرع مبين عمل كنند، آنها را مانند چهارپايان در بيابان ها رها نكرده كه هر كارى مى خواهند انجام دهند و هر كارى را مرتكب شوند.
خداوند بندگان خود را موظف كرده تا او را تعظيم كنند و او را يگانه بدانند و به خداوندى او اعتراف نمايند، و بدانند كه آفريننده و نگهدارنده جهان اوست، و دريابند كه خداوند به آنها روزى مى دهد و اشياء بر وجودش گواهند، و برهان او آشكار است و نشانه هاى پروردگارش چنان روشن است كه همه آنها را مشاهده مى كنند.
آثار و نشانه هاى خداوند مردم را به وحدانيت او فرا مى خوانند، و گواهى مى دهند كه خالق كائنات شايسته پرستش مى باشد، در همه اشياء آثار صنعت او پيداست و شگفتى هاى جهان آفرينش گواه بر حسن تدبير و اداره كائنات دلالت مى كند، خداوند همه را به شناخت خود دعوت كرده و با علم و دانش مى توان خدا را شناخت و با حقايق و رازها آشنا شد.
خداوند نمى خواهد مردم جاهل بمانند و احكام دين را در نيابند، حكيم هرگز جهالت را براى مردم روا نمى دارد و نمى خواهد مردم دين را انكار كنند و از احكام آن چيزى نفهمند دين براى علم و فهم آمده و مى خواهد مردم دانش و فضل داشته باشند و قلب خود را با نور علم روشن كنند، خداوند در قرآن فرمود: ما از مردم پيمان گرفتيم كه درباره خداوند جز حق سخن نگويند.
در جايى ديگر خداوند مى فرمايد: آنها دروغ گفتند زيرا علم نداشتند و از موضوع آگاه نبودند، خداوند بندگان سالم خود را با امر و نهى محصور كرد، و آنها را مأمور نموده كه حق بگويند و همواره دنبال علم بروند و در جهل و نادانى نمانند، پروردگار مردم را امر كرده تا از دانايان سؤال كنند و در دين تفقه نمايند و با فهم و علم امور مذهبى را فراگيرند و حقايق را دريابند.
در قرآن مجيد فرموده: بايد از هر گروهى يك نفر از جاى خود حركت كند و برود علم دين را فراگيرد و در مسائل مذهبى فهم پيدا نمايد و فقيه شود و بعد ميان قوم خود