نيستند و آنها اطمينان هم پيدا نمى كنند، آنان نمى توانند اعمال خود را درست بدانند و يا آن را تصديق نمايند، زيرا نسبت به اعمال خود شناختى ندارند و در شك و شبهه هستند.
كسى كه در حال شك و ترديد و گمان و شبهه كارى انجام مى دهد و با خضوع و خشوع و يا ميل و رغبت كارى نمى كند، اعمال او هرگز مانند عالمى كه از روى يقين كار مى كند نخواهد بود، خداوند متعال مى فرمايد: كسانى كه حقايق را درك مى كنند حق را تشخيص مى دهند و از روى علم كارها را انجام مى دهند، شهادت از اين جهت قبول است كه شاهد آن را ديده است.
اگر كسى موردى را به چشم خود مشاهده نكند و به آن علم نداشته باشد شهادتش پذيرفته نيست، امور كسانى كه با شك و ترديد و بدون علم و بينش و بصيرت كار مى كنند در دست خداوند مى باشد، او مى تواند اعمال آنها را بپذيرد و يا اين كه رد نمايد، زيرا خداوند امر كرده كه واجبات را با علم و بصيرت انجام دهد و آنها را از روى يقين به كار گيرد.
خداوند متعال در قرآن مجيد اين گونه افراد را چنين وصف مى كند و مى فرمايد: بعضى از مردم خداوند را بدون علم و بصيرت عبادت مى كنند، اگر عبادت آنها به آنان خيرى رسانيد به آن اطمينان پيدا مى كنند و اگر گرفتار فتنه شدند چهره آنها دگرگون مى شود، اين گروه در دنيا و آخرت زيان مى كنند و زيان آشكار هم اين است كه خداوند را بدون علم عبادت مى كنند.
امام عليه السلام فرمودند: هر كس با علم ايمان را به دست بياورد در آن ثابت مى ماند و از ايمان خود سود مى برد، هر كس بدون علم وارد آن گرديد از آن دست خواهد كشيد، و نيز فرمودند: هر كس دين خود را از كتاب خدا و سنت رسول و آل او عليهم السلام به دست آورد مانند كوه ها استوار خواهد ماند و از جاى خود تكان نخواهد خورد.
اما هر كس دين خود را از دهان مردان گرفت مردان ديگرى دين او را از وى خواهند گرفت امام عليه السلام فرمودند: هر كس ولايت و امامت ما را از قرآن به دست نياورد
