عصر كلينى را بايد عصر حديث ناميد. زيرا نهضتى كه براى فراگيرى و نوشتن احاديث آغاز شده بود سراسر ممالك اسلامى را فرا گرفته بود و تشنگان علم حديث از اين شهر به آن شهر و از اين محفل به آن محفل در جستجوى روايتگرى بودند تا از او حديثى فرا گيرند و بر اندوخته هاى خويش بيفزايند. تلاش اهل سنت در اين عصر به قدرى چشمگير بود كه مى توان گفت اهل سنت هر چه دارد از اين عصر دارد. در اين عصر كه زمانش به حدود تقريبى يك قرن مى رسد كتاب هاى شش گانه حديثى اهل سنت (صحاح سته) تدوين شد.
كلينى در اين عصر مشغول فراگيرى و نوشتن احاديث بود. در اين زمان شاگردان امام هادى عليه السلام ، امام حسن عسكرى عليه السلام و امام رضا عليه السلام هنوز زنده بودند. اما از آنها جز كتاب هاى و جزوه هاى كوچك و پراكنده چيزى در دست نبود و بسيارى از اين كتاب ها و جزوه ها نيز در همين عصر از بين رفت.
خطر نابودى احاديث، اين ميراث گرانقدر پيامبر صلى الله عليه و آله و اهل بيت عليهم السلام هر لحظه احساس مى شد. زيرا با وفات اين حاملان احاديث و غيبت امام زمان عليه السلام شيعيان از اين سخنان گرانبها محروم مى شدند. كلينى با شناخت عصر خود و موقعيت حساس زمانى و درك اين كه تشيع اگر از اين مرحله به سلامت بگذرد براى هميشه از انحراف و التقاط رهايى يافته است، براى تكميل هدف و رسالت خويش به قم شهر محدثان و شاگردان اهل بيت عليهم السلام مهاجرت كرد.
در اين زمان در قم راويان و محدثان در هر مسجد و حسينيه اى به نقل حديث مى پرداختند و بسيارى از اينان در شمار آخرين محدثانى بودند كه بدون واسطه از زبان ائمه عليهم السلام حديث شنيده بودند. وجود اين فرزانگان موجب شد كه عاشقان كلام اهل بيت عليهم السلام به اين شهر مهاجرت كنند و كلينى يكى از اين افراد بود. او با استفاده از محضر استادان بزرگى چون احمد بن محمد بن عيسى اشعرى، احمد بن ادريس قمى (معروف به معلم)، عبداللّه بن جعفر حميرى (مؤلف كتاب قُربُ الاسناد) و فرزند او محمد بن عبداللّه حميرى به فراگيرى حديث پرداخت. استادان و محدثانى
