ـ تعليق بدون اعتماد به اسناد قبل، در اسناد ذيلى كافى گاه ديده مى شود، در اين گونه اسناد كه به عنوان ذكر سند جديد و گاه براى اشاره به اختلاف در نقل آمده. انقطاع در آغاز يا پايان سند و ابهام در مراد از اسناد بسيار است.
ـ در آغاز اسناد كافى، گاه ضمايرى بكار رفته كه بطور طبيعى بايد به نفر نخستين سند قبل باز گردد، ولى در موارد بسيارى ضمير به وسط سند قبل بازگشته است كه حاكى از مصدر كافى تلقى مى گردد. فاصله افتادن بين ضمير و مرجع آن در مواردى از كافى ديده شده است كه نوعى اشتباه از مؤلف يا غلط از ناسخان بنظر مى رسد.
ـ اشارات كافى با جملاتى همچون «بهذا الإسناد» معمولا در جايى است كه نام پس از اين عنوان در سند قبل بكار رفته باشد.
ـ عبارت «بإسناده» غالبا به معناى بهذا الإسناد مى باشد.
ـ گاه كلينى در پايان روايت سند جديدى براى روايت آورده با كلمه «مثله» بدان اشاره مى كند.
ـ در كافى اسناد تحويلى بسيار ديده مى شود، در اين اسناد به جاى عطف يك راوى به يك راوى، عطف دو طبقه راوى بر دو طبقه راوى يا عطف سه طبقه راوى بر سه طبقه راوى يا عطف يك طبقه راوى بر دو طبقه يا بالعكس يا... بكار رفته است.
ـ در اسناد تحويلى كافى، نوعا در قسمت طريق به كتب، تحويل رخ داده و نام مؤلف كتاب مصدر پس از تحويل قرار گرفته است، يا پس از تحويل نام كسى قرار گرفته است كه به اعتماد اجازه عامه به روايات وى در سند «تبديل» رخ داده است.
ـ تحويل در اسناد كافى، معمولا با قراينى چون «جميعا»، رفع اسم شناخته مى گردد و بهترين و مؤثرترين روش براى شناخت اسناد تحويلى كافى، مراجعه به ساير اسناد مشابه كتاب (و يا كتب ديگر) مى باشد.
ـ مفاهيم تعليق، تحويل، اضمار، اشاره در «اسناد ويژه» را در مقالى مستقلّ با ذكر مثال هاى متنوع روشن ساخته ايم، بحث از كيفيت شناخت اين گونه اسناد و انواع مختلف آنها و قواعد مربوط به آنها در اين مقال نمى گنجد.
ما تنها در اينجا به چند بحث لازم اشارتى گذرا مى كنيم.