بررسی شيوه‌های اثبات استنادپذيری نهج البلاغه

نشریه : آموزه های حدیثی

نویسنده : پديدآورنده : علی خیاط

چکیده :

نهج البلاغه سخنان نفیس و گهربار امير مؤمنان علی(ع) است، از زمان نگارش آن توسط سيد رضی در نيمه دوم قرن چهارم مورد توجه بسيار زياد دانشمندان و عالمان حوزه هاي مختلف علوم اسلامی قرار گرفت. از اين درياي معارف اهل بيت(ع) شايد بيشترين بهره را اديبان و متكلمان برده، و از سويی ديگر فقيهان و مخصوصا پيشينيان از آن ها كمتر به اين كتاب ارزشمند در اثبات مطالب فقهی استناد كرده اند. گويا دليل اساسي اين بي‌مهری فقيهان به نهج البلاغه آن است كه سيد رضی سلسله سند را در نهج البلاغه حذف كرده؛ از اين رو احاديث آن بنابر اصطلاح حديث پژوهان مرسل ناميده مي شود و در اثبات گزاره هاي فقهی قابل استناد نیست.
اما آيا واقعا متصل نبودن اسناد در نهج البلاغه مي تواند دليل محكمی براي تمسك نكردن به آن باشد؟! به عبارت ديگر آيا راه يا راه هايي برای صحت استناد به آن وجود ندارد؟ به نظرما چنین راه هایی وجود دارد و در اين پژوهش بر آنيم كه تمامي شيوه هایی راكه در صحت اسنتاد به نهج البلاغه گفته شده و يا می تواند گفته شود مورد بررسي قرار داده و درجه تمسك به آن را به عنوان يكی از منابع فقه شيعه ارزش گذاری نماييم و برای رسيدن به اين مهم بيشتر منابع فقهی و يا غير فقهی كه امكان مطرح شدن موضوع در آن وجود داشته است مورد مطالعه قرار گرفته است.