خود را چنان دانا مى پندارد كه نادانى خويش را نمى بيند و به رأى ديگران اعتنا ندارد و از دانشمندان فاصله مى گيرد و مخالفانِ آرا و عقايد خود را تخطئه مى كند و با لجاجت مى خواهد عقيده خود را اثبات كند ، معنا ندارد كه در صدد تحصيل و پژوهش باشد ؛ بلكه اين ويژگى ها كبر و غرورى در او ايجاد مى كنند كه براى هميشه از شناخت حقايق هستى محروم مى گردد .

امام على عليه السلام در ادامه همان حديث ، آثار زيانبار اين بيمارى خطرناك را چنين گوشزد مى كند :
فَما يَنفكُّ بِما يَرى ممّا يَلتَبِسُ عَلَيهِ رَأيُهُ مِمّا لا يَعرِفُ لِلجَهلِ مُستَفيداً ، و لِلحَقِّ مُنكِراً .در نتيجه ، از ناحيه آراى غلطى كه افكار نادرست بر او مشتبه كرده از طريق آنچه نمى شناسد ، پيوسته بر نادانى مى افزايد و حق را انكار مى كند.
اين ، بزرگ ترين زيان خوددانابينى است كه نه تنها بيمار را در نادانى نگه مى دارد و بر جهل مركّبش مى افزايد ، بلكه به تدريج ، نادانى هاى نوينى به صورت علم براى او پديدار مى كند و راه درمان ، بيش از پيش بر او مسدود مى گردد .

6 . سرگردانى در نادانى

ششمين علامت صاحبان آرا و عقايد غير علمى ، اين است كه در نادانى خويش ، سرگردان است . كسى كه مبتلا به بيمارى خوددانابينى است ، نمى تواند باور كند كه سخن طرف مقابل ، صحيح است و از اين رو ، در پى درك حقيقت نيست ، در دانايى اندك خويش سير مى كند و گِرد آن مى چرخد ، از اين رو مى خواهد حرف خود را به كرسى بنشاند و رأى و عقيده خود را به مخاطب بقبولاند ، چنان كه امام على عليه السلام در حديث پيش گفته فرمود :
و فِى الجَهالَةِ مُتَحَيِّرًا .و در نادانى خويش سرگردان است .

7 . سر باز زدن از دانش اندوزى

هفتمين علامت صاحبان آرا و عقايد غير علمى ، تكبّر در تحصيل علم است و به عبارت ديگر ، نادان ، به خاطر تكبّر ، از تحصيل علم ، امتناع مى ورزد . كسى كه