پاسخ آن است كه تلخى زندان وقتى مجرم را متنبه مى كند كه رژيم حاكم ، خود ، مجرم نباشد و داروى موعظه هنگامى مؤثر است كه طبيب ، واعظ متعظ باشد . منهاى اين دو شرط نه تنها زندان و يا ارشاد اثر قابل توجهى در اصلاح مجرمان ندارد ، بلكه در بسيارى از بزهكاران ، به ويژه مجرمان امنيتى ، اثر معكوس دارد ، و دليل اين كه رژيم گذشته ايران نمى توانست و رژيم هاى فعلى جهان نمى توانند از زندان و ارشاد زندانيان ، دارويى براى اصلاح آنان بسازند ، اين است كه فاقد اين دو شرط بوده و هستند و به همين دليل ، روز به روز ، آمار جرايم در جهان افزايش مى يابد .
البته عدّه اى هم هستند كه به موانع دائمى شناخت ، مبتلا بوده ، تحت هيچ شرايطى قابل اصلاح نيستند كه بعدا درباره آنان بحث خواهيم كرد . فعلاً سخن در مورد موانع موقت شناخت و مواردى است كه جوهرِ آينه عقل به كلى فاسد نشده باشد .
ما معتقديم كه در اين موارد موعظه يا بلا و يا تركيبى از اين دو ، مى تواند آينه عقل را جلا دهد و ديده دل را بينا سازد ، همين است كه مخالفان و حتى محاربان با انقلاب و جمهورى اسلامى را وامى دارد كه مواضع قبلى خود را محكوم كنند ، نه چيز ديگر .

چرا احسان طبرى به اسلام پيوست؟

احسان طبرى ، كه عمرى را در تحقيق و ترويج ماركسيسم گذرانده بود ، ضمن نامه اى به روزنامه هاى رسمى كشور ، در پاسخ به اين سؤال كه چرا پس از دستگيرى به اسلام پيوسته است ؟ مى گويد : . . .
خطاست اگر كسانى تصور كنند كه انگيزه من در تغيير موضعگيرى ، ترس از فشار و عذاب ، «زپانيات» مفروض و موهوم و لذا گريز بيم زده از ژرفاى بى بركت كفر به زاويه پر رحمت اسلام است! چنين تصورى ساده كردن

ملت مسلمان و كشور ايران جاسوسى مى كرد ، چرا پس از دستگيرى احساس گناه و خيانت مى كند؟!
اعضا و هواداران كوردل منافقان و فدائيان ضد خلق ، كه براى دريافت پول بيشتر از اربابان ، جهت ادامه حيات ننگين خويش و براى فعال نشان دادن خود ، از هيچ جنايتى فروگذار نبوده و نيستند ، چرا پس از دستگيرى متوجه مى شوند كه فريب خورده اند؟
آيا اين اعترافات به دليل ترس از شنكجه و زندان و اعدام است؟
آيا صداى آنان در تلويزيون مونتاژ مى شود؟!
آيا دارويى به آنان مى خورانند كه به خيانت هاى خود اعتراف كنند و دفعتا تغيير موضع دهند؟!
هر چند دشمنان انقلاب اسلامى همه اين اتهامات واهى را مطرح كرده اند و چاره اى هم جز اين ندارند؛ چون اگر جز اين بگويند ، بايد به حقيقت اعتراف كنند كه نه شهامت آن را دارند و نه سياست آنها اقتضا مى كند .
اگر با شكنجه و زندان و تهديد و يا با استفاده از دارو امكان داشت كه حكومتى مخالفان خود را وادار به تغيير موضع كند ، رژيم سابق ايران و رژيم هاى فعلى جهان ، خيلى زودتر ، از اين ابزار استفاده مى كردند .
حقيقت چيز ديگر است؛ حقيقت اين است كه جمهورى اسلامى ايران براى پاكسازى آينه عقل و باز كردن ديده دل مجرمان و متنبه كردن آنان از دارويى استفاده مى كند كه براى رژيم سابق ايران و رژيم هاى ديروز و امروز جهان استفاده از آن ممكن نبوده و نيست .
دارويى كه جمهورى اسلامى براى متنبه كردن مجرمان به كار مى بَرد يك تركيب شيميايى نيست! بلكه تركيبى از تلخى زندان توام با موعظه و ارشاد است . ممكن است بپرسيد كه چرا رژيم هاى ديگر از اين دارو نمى توانند استفاده كنند؟!