بسيارى از اعضا و هواداران اين گروهك ها پس از دستگيرى و خارج شدن از حصارهاى خانه هاى تيمى و شكسته شدن قالب هاى سازمانى ، هشيار مى شوند و ديده عقل آنان بينا مى گردد ، ولى تعدادى از آنان چنان گرفتار تعصب و لجاج اند كه زندان در آزاد سازى ايشان از بند سازمان و رفع موانع شناخت هاى عقلى و جلا دادن آينه عقل شان كمترين اثرى ندارد .
اين دسته از زندانيان در زندان نيز ، همچون بيرون زندان نمى توانند بفهمند كه تلاش هاى آنان در خدمت دشمنان ملت و اسلام است؛ گرچه در عالم خيال ، خود را خدمت گزار خلق تصور مى كنند . به گفته قرآن كريم ، بيشترين زيان عملى و بدترين عاقبت اخروى ، نصيب اين گونه افراد است :
«قُلْ هَلْ نُنَبِّئُكُم بِالْأَخْسَرِينَ أَعْمَـلاً * الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِى الْحَيَوةِ الدُّنْيَا وَ هُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعًا . ¹
(اى پيامبر !) بگو : آيا شما را از زيانكارترين افراد آگاه سازيم؟
آنان كه تلاششان در زندگى دنيا تباه شده است و اما مى پندارند كه درست كردارند» .
و به گفته امام على عليه السلام كلاسهاى عقيدتى و ارشادى براى اين مجرمان كمترين سودى ندارد .

بر سيه دل ، چه سود خواندن وعظ ؟نرود ميخ آهنين در سنگ
ممكن است چنين افرادى در كلاس هاى ارشادى شركت كنند ، ولى شركت آنان طبق برنامه و نقشه باشد ، و به گفته قرآن كريم در تبيين ويژگى هاى منافقان :
«وَ إِذَا لَقُواْ الَّذِينَ ءَامَنُواْ قَالُواْ ءَامَنَّا وَ إِذَا خَلَوْاْ إِلَى شَيَـطِينِهِمْ قَالُواْ إِنَّا مَعَكُمْ إِنَّمَا نَحْنُ مُسْتَهْزِءُونَ . ²

كسى كه خداوند ، او را به وسيله بلا و تجربه ها بهره مند نسازد ، از هيچ موعظه اى سود نمى برد.
زيرا وقتى داروى بلا ، كه از داروى وعظ قوى تر است ، نتواند ديده عقل را بينا سازد ، داروى موعظه قطعا نمى تواند سودمند و شفابخش واقع شود .
اين حديث فشرده و خلاصه تمام مطالبى است كه درباره رفع موانع شناخت ، همچنين موانع غير قابل رفع مطرح كرديم ، با اين توضيح كه :
گاهى موانع شناخت هاى عقلى و زنگارهاى آينه عقل به حدى اندك است كه با موعظه و يا به تعبير امام : «بشى من العظة» (با چيزى از پند و اندرز) برطرف مى شود .
و گاه زنگار آينه عقل بيشتر است كه در اين صورت با تازيانه بلا و تجربه هاى حاصل از خوردن اين تازيانه ، آينه عقل غبارروبى مى شود . در اين حالت نيز داروى موعظه همراه با تازيانه بلا در هشيارى انسان مؤثر است .
و گاهى آدمى ، چنان در لجنزار شهوات فرو مى رود كه با تازيانه بلا نيز هشيار نمى گردد . اين جاست كه به فرمايش امام عليه السلام ، داروى موعظه نيز اثر نمى بخشد .
كسى كه به راه نادرست رفت و سرش به سنگ خورد ، ولى متوجه نگشت و بازنگشت؛ كسى كه خطا كرد و به زندان افتاد ، ولى داروى تلخ زندان او را شفا نداد ، كسى كه مرتكب اعمال ناشايست شد ، ولى حوادث تلخ و ناگوار زندگى او را متذكر و هشيار نساخت؛ چنين بيمارى ، هيچ گاه شفا نخواهد يافت ، و چنين خوابى هرگز بيدارى نخواهد داشت ، و چنين مجرمى اصلاح پذير نيست ، و چنين جانورى آدم نمى شود .
نمونه مشخص بيمارانى را كه دچار موانع غير قابل علاج شناخت هاى عقلى شده اند ، در زندان ها در ميان هواداران گروهك هاى ضد انقلاب ، كم و بيش مى توان يافت .