بنا بر اين ، ريشه لغوى كفر عبارت است از پوشاندن ، يا پنهان كردن به طور كامل ؛ و كسى كه چيزى را پنهان مى كند ، كافر ناميده مى شود .
پنهان كردن بر دو گونه است : پنهان كردن مادى و پنهان كردن معنوى ، و به عبارت ديگر : پنهان كردن عينى و پنهان كردن اعتبارى .
در لغتِ عرب به كسى كه دانه را زير خاك پنهان مى كند كافر گفته مى شود ، و نيز به كسى كه سخن حقّى را با سخن باطلى مى پوشاند ، يا بالعكس ، كافر اطلاق مى شود .
كفر در قرآن
در قرآن كريم واژه كفر ، با عنايت به ريشه لغوى آن ، هم در مورد نهان كردن عينى و هم در مورد نهان كردن اعتبارى به كار رفته است . در مورد نهان كردن اعتبارى ، كلمه كفر در قرآن در دو مورد متضاد استعمال شده است : يكى در مورد نهان كردنِ امور نيك و پسنديده و ديگرى در مورد نهان كردنِ امور زشت و ناپسند .
بنا بر اين ، كفر در قرآن به سه معنا آمده است :
1 . كفرى كه نه ممدوح و نه مذموم است .
2 . كفر ممدوح .
3 . كفر مذموم .
در اين جا اجمالاً هر يك از موارد فوق توضيح داده مى شود .
1 . كفر نه ممدوح و نه مذموم
كفرى كه بالأصاله ، نه ممدوح است و نه مذموم ، عبارت است از پنهان كردن چيزى كه عقل ، نهان كردن آن را نه خوب مى داند و نه بد ؛ مانند نهان كردنِ دانه در زير خاك كه فى نفسه ، نه مذموم است و نه ممدوح ، و كسى كه دانه را زير
