ديگرى شد ، آن نقطه سياه ، به تدريج ، بزرگ تر و بزرگ تر مى گردد تا آن كه همه صفحه آينه قلب را فرا مى گيرد . و هنگامى كه سياهى همه دل را فرا گرفت ، آينه دل ديگر قابل شستشو نيست و اين جاست كه بيمارى انديشه ، غير قابل علاج و هلاكت انسان قطعى و غير قابل اجتناب مى گردد و به گفته امام صادق عليه السلام :
إذا أذنَبَ الرَّجُلُ خَرَجَ فى قَلبِهِ نُكتَةٌ سَوداءُ ، فَإنْ تابَ انمَحَتْ ، و إن زَادَ زَادَتْ حَتّى تَغلِبَ عَلى قَلبِهِ فَلَا يُفْلِحُ بَعدَها أبدا.۱هنگامى كه انسان گناهى انجام دهد ، نقطه سياهى در صفحه دلش ظاهر مى گردد. پس اگر توبه كرد ، آن نقطه ، پاك مى شود و اگر بر گناه خود افزود ، نقطه سياه افزوده مى شود تا اين كه تمام دل را فرا بگيرد و پس از اين كه سياهى دل را فرا گرفت ، ديگر هرگز انسان رستگار نخواهد شد.
اين گونه افراد كه سياهى ، دل آنان را تماما فرا گرفته است ، قابل هدايت و راهنمايى نيستند و هشدار پيامبران الهى كوچك ترين اثرى در هشيارى و هدايت آنان ندارد . از اين رو ، قرآن كريم خطاب به پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله در باره اين افراد مى فرمايد :
«إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُواْ سَوَآءٌ عَلَيْهِمْ ءَأَنذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنذِرْهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ .۲
آنان كه كافر شدند ، هشدارشان بدهى يا ندهى برايشان يكسان است و ايمان نخواهند آورد» .
قبلاً توضيح داديم كه يكى از موانع شناخت «كفر مذموم» ۳ است . كسانى كه در راه كفر ، يعنى در مسير عناد و لجاج و تعصب در برابر حق ، آن قدر پيش رفته اند كه قادر به بازگشت نيستند و كفر ، صفت ثابت و دائمى آنان شده است ،
