موانع شناخت خارج و به جهان نور كه در آن حقيقت آنچنان كه هست هويداست ، وارد مى سازند .
داروى بيمارى انديشه «وحى» است و انبياى الهى با اين دارو بيمارى هاى فكرى و روحى انسان را معالجه مى كنند .
از ديدگاه قرآن ، در كنار داروى وحى كه درمان اصلى بيمارى هاى عقلى است ، داروى مُسكّن ديگرى وجود دارد و آن عبارت از بلاست كه به طور موقت ديده عقل كسانى را كه فاقد حيات انسانى نيستند ، بينا مى سازد .

خلاصه

بيمارى هاى نيروى ادراك ، اگر به حيات عقلى انسان پايان دهد ، قابل علاج نيست .
روان انسان صفحه سفيدى است كه با نخستين كار ناشايست نقطه سياهى بر آن ظاهر مى شود . اگر پشيمان شد و توبه كرد ، آن نقطه پاك مى شود و اگر ادامه داد ، سياهى صفحه دل افزون مى شود تا آن جا كه تمام صفحه را فرا مى گيرد .
در صورتى كه سياهى ، تمام صفحه دل را فرا گيرد ، حيات عقلى انسان به پايان مى رسد .
هيچ پيامبرى نمى تواند بيمارى انديشه كسى را كه سياهى ، همه دلش را فراگرفته و حيات عقلى او پايان يافته است ، درمان كند و او را هدايت نمايد .
كسانى كه به علت ابتلا به بيمارى هاى انديشه ، در دنيا ديده عقلشان نابينا و گوش دلشان ناشنواست ، در قيامت ، بينا و شنوا مى شوند و سرافكنده و شرمسار در حالى كه چهره ظاهرى آنان كور و كر و گُنگ است ، از خداوند مى خواهند آنان را به دنيا بازگرداند تا گذشته خود را جبران كنند .
بيمارى هاى انديشه اگر موجب سياه شدن كامل دل و پايان يافتن حيات عقلى انسان نشده باشند ، قابل علاج هستند .
انبياى الهى پزشكانى هستند كه تخصّص آنان درمان بيمارى هاى عقلى است و جز پيامبران خدا (و پيروان راستين آنان در حدّ خود) هيچ روان شناسى توان درمان بيمارى هاى انديشه و روان انسان را ندارد .
انبياى الهى پزشكانى هستند كه خود به سراغ بيمار مى روند و با درمان بيمارى هاى انديشه و روشن كردن چراغ فكرِ مردم آنان را از تاريكى هاى