امام على عليه السلام نيز در توصيف پيامبر اكرم مى فرمايد :
سِراجٌ لَمَعَ ضَوؤُهُ ، و شِهابٌ سَطَعَ نُورُهُ و زَنْدٌ بَرَقَ لَمْعُهُ. 1 او چراغى است كه پرتو آن درخشان است و ستاره اى است كه نور آن تابان است و آتش زنه اى است كه روشنى آن درخشش دارد.
امير المؤمنين عليه السلام در بيان موقعيت امامتِ خود نيز چنين مى فرمايد :
إنَّما مَثَلِى بَينَكُم كَمَثلِ السِّراجِ فِى الظُّلْمَةِ. 2 همانا مثل من در ميان شما ، همچون چراغ در تاريكى است.
در زيارت جامعه كبيره مى خوانيم :
السَّلامُ عَلى أئمَّةِ الهُدى و مَصابِيحِ الدُّجى. 3 درود بر امامان هدايت و چراغ هاى تاريكى ها.
در اين عبارات ، امام به عنوان چراغى مطرح شده است كه به ديده عقل روشنايى مى دهد و انسان براى شناخت حقايق عقلى و يافتن راه رشد و تكامل نيازمند به استفاده و استضائه از اين چراغ است .
ابو خالد كابلى روايتى از امام باقر عليه السلام نقل كرده است كه اين معنا ، با صراحت بيشترى در آن بيان شده است . در اين روايت امام عليه السلام پس از اين كه كلمه نور در آيه كريمه «فَئامِنُواْ بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ النُّورِ الَّذِى أَنزَلْنَا» 4 را به ائمه خاندان رسالت تفسير مى كند ، مى فرمايد :
وَاللّهِ يا أبا خَالِدٍ لَنورُ الإمامِ فى قُلُوبِ المُؤمِنينَ أنوَرُ مِنَ الشَّمسِ المُضِيئَةِ بِالنَّهارِ ، وَ هُمْ وَ اللّهِ يُنَوِّرونَ قُلُوبَ المُؤمِنينَ ، وَ يَحْجُبُ اللّهُ عَزَّوجَلَّ نُورَهُم عَمَّن يَشاءُ ،