عبد اللّه بن مسعود در حديثى از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله نقل مى كند كه : خداوند در قيامت به هر كس به اندازه عملش نور عنايت مى كند ؛ يعنى هر كس به اندازه اى كه از چراغ وحى در اين جهان استضائه كرده و از خورشيد وجود امام پرتو گرفته است ، در قيامت به همان اندازه نور و روشنايى دارد :
فَمِنهُمْ مَن يُعطى نُورَهُ مِثلَ الجَبَلِ العَظيمِ يَسعى بَينَ يَدَيهِ ، و مِنهُم مَن يُعطى نُورَهُ أصغَرَ مِن ذلِكَ.كسانى كه اعمالشان بسيار ارزنده است ، نورى از وجود آنان در تاريكى قيامت ساطع است كه همچون كوه بزرگى از نور مى درخشد و پيشاپيش آنان حركت مى كند. و كسانى كه اعمالشان ارزش كمترى دارد ، نورى كه از وجود آنان بر مى خيزد ، كوچك تر و كمتر است .وَ مِنهُم مَن يُعطى مِثلَ النَّخلَةِ بِيَمِينِهِ.و بعضى از مردم ، نورشان به اندازه روشنايى درخت خرماى افروخته شده اى است كه در دست آنان قرار دارد.وَ مِنهُم مَن يُعطى نُورا أصغَرَ مِن ذلِكَ ، حَتّى يَكونَ رَجُلاً يُعطى نُورَهُ عَلى إبهامِ قَدَمِهِ يُضِى ءُ مَرَّةً و يُطفَأ مَرَّةً.۱و برخى از مردمِ با ايمان كه عمل كمترى دارند ، نورشان از روشنايى درخت خرماى افروخته شده هم كمتر است. و به همين سان ، مردمان نورشان كمتر و كمتر مى شود تا آن جا كه كمترين كسى كه از روشنايى اعمال خود برخوردار است كسى است كه نورى بر شست پاهاى اوست كه گاه مى درخشد و گاه خاموش مى گردد و اين كمترين نور اعمال در عالم قيامت است.
بدين ترتيب ، مؤمنان در پرتو روشنايى اعمال خود ، كه ضميمه وجود آنان شده است ، در قيامت به سويى كه بايد مى روند . عده اى كه از اين روشنايى
