آن كه از غرور علمى و بيمارى خوددانابينى ، پيراسته است ، آمادگى ندارد كه با هر قيمتى ، درباره آنچه نمى داند ، اظهار نظر كند . از اين رو ، خاموشى مى گزيند و از پاسخ دادن به بسيارى از مسائل ، خوددارى مى كند و اين ، همان بيان زيباى امام على عليه السلام است كه :
قولُ «لا أعلَمُ» نِصفُ العِلمِ.۱سخنِ «نمى دانم» ، نيمى از دانش است.
اين بر خلاف رويّه مبتلايان به غرور علمى و خوددانابينى است ؛ كسانى كه نه تنها هيچ درنگ نمى كنند ، بلكه به سرعت و بدون تأمّل ، به آنچه از آنان پرسيده مى شود ، پاسخ مى گويند . آنان كسانى هستند كه نمى توان گفت عالم نيستند ؛ بلكه بايد گفت بيمارند و بلكه چنان كه امام صادق عليه السلام توصيف نموده ، ديوانه اند :
إِنَّ مَن أجابَ فى كُلِّ ما يُسأَلُ عَنهُ لَمَجنونٌ.۲آن كه به هر چه از او سؤال مى شود ، پاسخ گويد ، ديوانه است.
6 . خوددارى از خطا
اين ، ششمين ويژگى عالِم حقيقى در سخن امام على عليه السلام است . آن كه از غرور علمى به دور است و اندازه جهل خود را مى شناسد ، هر گاه بخواهد رأيى را در يك مسئله ابراز كند ، انديشه خود را متمركز مى كند و بر حواسّ خود مسلّط مى گردد تا مبادا به خطا افتد . آن گاه با دقّت و توجّه به تمام جوانب مسئله ، رأى خود را اظهار مى كند . بدين جهت ، زبان خردمند ، هميشه در پس عقل اوست ۳ و هيچ گاه خردمند ، سخن نسنجيده بر زبان نمى آورد تا مبادا در گفته هايش به خطا بيفتد ، بر خلاف مبتلايان به غرور علمى و بيمارى خوددانابينى ، كه بى درنگ و
