فصل دوم : فضل العلم

در اين فصل، در مورد فضيلت علم و دانش از نظر قرآن سخن گفته مى شود و تفسيرى از آيات درباره فضيلت علم از زبان ائمّه عليهم السلام ، ارائه مى گردد.
نكته قابل توجّه، در طرح اين روايات ـ كه نمونه هايى از آن را ارائه خواهيم داد ـ ، تبيين رابطه علم و دين است. دين، جز با دانش، استوار نمى گردد و مؤمن حقيقى ، كسى است كه با دانش، به سراغ دين مى رود. از سوى ديگر، فهم دين، اهميت ويژه پيدا مى كند و هر كس كه دين علمى تر داشته باشد، زمينه استوارى و توانايى بيشترى را در عرضه و گسترش آن براى خود، فراهم كرده است.

باب بذل علم

على ابن حمزه، مى گويد: شنيدم كه حضرت صادق عليه السلام مى فرمود:
دين را خوب بفهميد؛ زيرا هر كه دين را خوب نفهمد، مانند صحرا گردى است كه از جهان، بى خبر است. خداوند، در كتابش مى فرمايد: «لِّيَتَفَقَّهُواْ فِى الدِّينِ وَ لِيُنذِرُواْ قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُواْ إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ » ؛ تا در امر دين، دانش اندوزند و چون بازگشتند ، قوم خود را بيم دهند، شايد آنها بترسند.
ابو بصير مى گويد: از امام صادق عليه السلام ، درباره به اين آيه پرسيدم. حضرت جواب دادند:
مراد، مردى است كه حديث را مى شنود و بدون كم و كاست، آنچه را شنيده است ، نقل مى كند.