حديث دوم

۰.وعَنْه، رَفَعَهُ عَنِ الحسنِ بن راشدٍ، عَنْ يَعقوبَ بْنِ جَعْفَرٍ، عَنْ أبي ابراهيمَ عليه السلام أنَّهُ قالَ:لا أقُولُ: إنَّهُ قائمٌ فاُزِيلُهُ عَنْ مَكانِهِ وَلا أَحُدُّهُ بِمَكانٍ يكون فيهِ وَلا أحُدُّهُ أنْ يَتَحَرَّكَ فى شَى ءٍ مِن الأركانِ و الجَوارِحِ وَلا أَحُدُّهُ بِلَفْظِ شَقٍّ فمٍ وَ لكِنْ كَما قالَ [اللّه ] تباركَ و تَعالى: كُنْ فَيكونُ بِمَشيّتهِ مِنْ غَيْرِ تَرَدُّدٍ فى نفسٍ، صَمَدا فَرْداْ لمَ يَحْتَجْ إلى شَريكٍ يَذْكُرُ لَهُ مُلْكُهُ وَلا يَفْتَحُ لَهُ أبوابَ عِلْمِهِ»؛

۰.امام كاظم عليه السلام فرمود:«اين كه مى گويم خدا قائم است، به اين معنا نيست كه او را از مكانش جدا سازم. و نيز او را به مكان معيّنى كه در آن باشد، محدود نمى كنم و به حركت اعضا و جوارح، محدود نمى سازم و به تلفّظ از شكاف دهان نيز محدود نمى سازم؛ ولى چنان كه خداى تبارك و تعالى خود مى فرمايد، [او هر گاه بگويد:] باش، وجود يابد بدون تردّد خاطر. او صمد است و يگانه، به شريكى احتياج ندارد كه امور سلطنت او را يادش آورد و درهاى علمش را به رويش بگشايد».