امام صادق علیه السلام

ثَلاثَةٌ تَجِبُ عَلَى السُّلطانِ لِلخاصَّةِ وَالعامَّةِ: مُكافَأَةُ المُحسِنِ بِالإِحسانِ لِيَزدادوا رَغبَةً فيهِ، وتَغَمُّدُ ذُنوبِ المُسيءِ لِيَتوبَ ويَرجِعَ عَن غَيِّهِ، وَتَأَلُّفُهُم جَميعا بِالإِحسانِ وَالإِنصافِ.

سه چيز است كه بر سلطان، واجب است كه در باره خواص و عوام، رعايت كند: نيكوكاران را پاداش نيك دادن ـ تا به كار نيك راغب تر شوند ـ ، پوشاندنِ گناهانِ بدكار ـ تا توبه كند و از گم راهىِ خويش باز گردد ـ ، و ايجاد الفت ميان همه آنان، از طريق نيكى كردن و رعايت انصاف و داد.

تحف العقول : ص319

>خدمات حدیث>تالار مطالعه>مقالات

تعداد بازدید : 23836

بررسى تطبيقى و تحليلى «صحيح البخارى» و «الكافى» - صفحه 440

3. مشايخ

مشايخ بخارى را بيش از هزار نفر مى دانند. اين مشايخ، به پنج دسته تقسيم مى شوند:
يك. كسانى كه از تابعان ، حديث نقل مى كنند، مثل على بن عياش كه از حرير بن عثمان، حديث نقل مى كند.
دو. مشايخ هم زمان بخارى كه تابعان را نديده اند.
سه. طبقه وسط از مشايخ كه از كبار تابعان تابعان ، روايت نقل كرده اند.
چهار. همسالان و رفقا، كه در اين كار، شريك بخارى بوده اند، مثل عبد بن حميد و محمّد بن يحيى ذهلى. بخارى، احاديثى از افراد اين طبقه نقل مى كند كه يا خود، شخصا نتوانسته از مشايخش كسب كند يا اين كه غير از ايشان كسى اين احاديث را از مشايخش نشنيده است.
پنج. كسانى كه از نظر سن و رتبه سندى، شاگرد بخارى محسوب مى شدند. از اساتيد به نام و معروف بخارى، مى توان از: على بن مدينى، احمد بن حنبل، يحيى بن معين و اسحاق بن راهويه، ياد كرد.