سند افزوده است ؛ ولى در سند سوم ، اين كار را نكرده است ؛ بلكه در ضمن «يعنى عن أحمد بن محمّد» به مشارٌ اليه اشاره كرده است . ظاهرا وضوح مشارٌ اليه در سند دوم و عدم وضوح آن در سند سوم ، سبب اين برخورد دو گانه گرديده است .
شكل سوم : رها كردن سند به حال خود
گاه سند اشاره دار در وسائل الشيعة به همان شكل اصلى خود نقل شده كه ظاهرا سبب اين امر ، آن بوده كه فهم سند دشوار بوده است . لذا با نقل عين سند اشاره دار ، فهم مشارٌ اليه ، به خواننده واگذار شده است .
مثال :
1 . محمّد بن يحيى ، عن احمد بن محمّد بن عيسى عن عبد الرحمن بن ابى نجران عن عبد اللّه بن سنان عن ابى عبد اللّه عليه السلام ... .
2 . وبهذا الاسناد عن ابى مريم عن ابى جعفر عليه السلام . ۱
در اين جا در سند دوم ، مشارٌ اليه چندان روشن نيست ؛ زيرا نام ابو مريم در سند قبلى ذكر نشده و وى از راويان چندان مشهورى نيست كه راوى از وى آشكار باشد . لذا اين سند در وسائل الشيعة ، پس از سند نخست به اين شكل نقل شده است :
1 . وعن محمّد بن يحيى عن احمد بن محمّد بن عيسى عن عبد الرحمن بن ابى نجران عن عبد اللّه بن سنان عن ابى عبد اللّه عليه السلام . ...
ورواه الشيخ باسناده عن احمد بن محمّد بن عيسى مثله .
2 . وبهذا الاسناد عن ابى مريم عن ابى جعفر عليه السلام . ...
ورواه الشيخ كالذى قبله . ۲
به نظر مى رسد كه اين سه شكل برخورد صاحب وسائل ، وابسته به ميزان وضوح
1.كافى ، ج ۵ ، ص ۵۲ ، ح ۱ و ۲ .
2.وسائل الشيعة ، ج ۱۵ ، ص ۱۲۱ ، ح ۲۰۱۱۷ ـ ۲۰۱۱۸ .
