پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله

المَهدِيُّ مِن وُلدِي ، اسمُهُ اسمي ، وكُنيَتُهُ كُنيَتي ، أشبَهُ النّاسِ بي خَلقا وخُلُقاً ، تَكونُ لَهُ غَيبَةٌ وحَيرَةٌ ، حَتّى‏ تَضِلَّ الخَلقُ عَن أديانِهِم ، فَعِندَ ذلِكَ يُقبِلُ كَالشَّهابِ الثّاقِبِ‏ ، فَيَملَؤُها قِسطاً وعَدلاً ، كَما مُلِئَت ظُلماً وجَوراً .

«مهدى» از فرزندان من است. نامش نام من، كنيه ‏اش كنيه من ، و شبيه‏ترينِ مردم در خلق و خو به من است . غيبت و حيرت او چنان به طول مى‏انجامد كه مردم، دين خود را گم مى‌‏كنند و در اين هنگام است كه مانند شهاب درخشان مى‌‏آيد و زمين را از عدل و داد پر مى‏كند، همان گونه كه از ظلم و ستم پر شده است».

كمال الدين : ص ۲۸۷ ح ۴

>خدمات حدیث>تالار مطالعه>مقالات

تعداد بازدید : 1929

فلسفه عزاداری و گريه برای امام حسين(عليه السلام)1

نشریه : ماهنامه معرفت

نویسنده : پديدآورنده : حامد منتظری مقدم

سال چهاردهم / شماره پیاپی 98 /

چکیده :

با گذر زمان، اين نكته به روشنی معلوم شد كه امام حسين(عليه السلام) و يارانش، مردان «پيروزِ» كربلا بودند. در كربلا، گرچه آنان، جان باختند؛ اما اسلام را حياتی دوباره بخشيدند، رسمِ ستم ستيزی را به جهانيان آموختند، و خود نيز به فيض بزرگ شهادت دست يافتند. همچنين، آنان برای هميشه تاريخ، در نگاه دين مداران و عدالت خواهان جايگاهی شكوهمند يافتند و محبوبِ دل‌های مؤمنان شدند.
با اين حال، قيام پيروزمندانه امام حسين(عليه السلام) در عاشورای سال 61 هجری، با نثار خون‌های پاك عزيزان، بي قراری های كودكان، بی پناهی های بانوان، و يا صحنه هايی آكنده از «مصيبت» و «مظلوميت» رقم خورد. بر اين اساس، يادآوری اخبار آن قيام خونين، همواره عواطف انسان‌ها ـ مسلمان و نامسلمان ـ را به تأثر واداشته، و در طول تاريخ به برپايی عزاداری ـ با شكل‌های گوناگون ـ انجاميده است. از اين رهگذر، پس از گذشت چهارده قرن و اندی، همچنان درس ها و پيام‌های آن قيام تازه و زنده مانده است.