اين حديث را ابو نعيم در دلائل النبوّة (از كتب اهل سنّت) نقل مى كند . ^۱ بنا بر اين ، اين حديث، اختصاص به كتاب الكافى نداشته و محدّثان اسلامى، به نقل اين حديث دچار شده اند، به گمان اين كه يكى از كرامات پيامبر صلى الله عليه و آله به شمار مى رود .
در هر حال، ما منكر آن نيستيم كه چنان واقعه اى رخ داده باشد ؛ زيرا داستان هدهد در قرآن، حاكى از آن است كه حيوانات براى خود منطقى دارند؛ ولى نقل حديث به اين كيفيت در افكار عمومى امروز، با حُسن استقبال رو به رو نمى شود و حتما بايد در چاپ كتاب الكافى در امثال اين موارد ، پاورقى بر آن زده شود .

چرا توقيعات امام عصر(عج) در كتاب «الكافى» نمود ندارد ؟

توقيعاتى كه از مقام صاحب الأمر(عج) به وسيله نوّاب چهارگانه به دست ما رسيده، از مقام و منزلتى خاص برخوردار بوده و فقهاى ما نيز در مقام استدلال بر آن تكيه كرده اند ؛ ولى كلينى از نقل آنها در الكافى، خوددارى نموده است . اين، نه به خاطر آن بوده كه به آنها اعتماد نداشته است؛ بلكه براى آن بوده كه دشمنان اهل بيت عليهم السلام ، روزى او را متّهم به نقل احاديثى نكنند كه از مجارى غيرعادى واصل شده است. به همين دليل، از نقل آنها خوددارى نموده است و به عبارت ديگر، احاديثى را نقل كرده كه كاملاً محسوس و ملموس باشد و حجّت را بر طرفْ تمام كند .
ما در اين جا دامن سخن را كوتاه مى كنيم و معترفيم كه نتوانستيم حتّى حقّ كمى از حقوق قهرمان حديث را ادا نماييم .