نظريۀ فطرت آيت‌الله شاه‌آبادی و كاركردهای كلامی ـ اخلاقی آن
سال
هفتم / شماره پیاپی
17 /
صفحه
53-70
چکیده :
عارف کامل، حضرت علامه ميرزا محمد‌علی شاه‌آبادی که از نوادر دوران و نوابغ زمان است و حقيقتاً ايشان را بايد مفسر جدی فطرتِ قرآنی دانست، با نظريۀ فطرت خود، مبناي وثيقی در تبيين ارتباط ميان کتاب تکوين (انسان) و کتاب تدوين (قرآن) بنا نهاد. اينکه تمام دين با همۀ اصول و فروعش و با فقه و اخلاق و اعتقادياتش ريشه در فطرت بشری داشته باشد، می تواند از نظريۀ فطرت علامه شاه‌آبادي قابل اصطياد باشد. لذا در اين مقاله به تبيين نظريۀ فطرت ايشان پرداخته و كوشيده‌ايم که فطری بودن تمام ارکان و اجزای دين (توحيد، معاد، نبوت و امامت، اخلاق و احکام) را مبتنی بر نظريۀ فطرت آيت‌الله شاه‌آبادی مورد بحث و بررسی قرار دهيم و به اثبات برسانيم. همچنين به برخي از نتايج حاصل از اين نظريه در حوزه‌های گوناگون دين و اخلاق، از جمله استفاده‌ای که می توان از آن در اثبات «خالی نبودن زمين از حجت حق» کرد، اشاره شده است.
کلیدواژه‌های مقاله :فطرت، توحيد، معاد، ولايت، اخلاق، عشق
