امام را از ملائکه و تمامی پیامبران برتر می‌داند.^۱ اما در بحث صفات و ویژگی‌های امام تفاوتی اساسی روی داده است؛ بدین معنا که صفّار «علم» و «قدرت» را شاخصه امام می‌داند و کلینی «علم و عصمت» را. دقّت بیشتر نشان می‌دهد که این تفاوت ریشه در تفاوت هندسه امام‌شناسی کلینی و صفّار ندارد، بلکه هدف صفّار از نگارش بصائر الدرجات است که چنین تفاوتی را رقم زده است؛ بدین معنا که صفّار در این نگاشته سر آن دارد تا فضایل ائمه و اهل بیت را پیش دید نهد و در این زمینه «علم» و «قدرت» می‌توانند بهترین نمایندگان فضل و برتری اهل بیت باشند؛ حال آن که محدّثی چون کلینی بر آن است تا باورهای امامیه را بر اساس نصوص در قالب پیکره‌ای منسجم و نظامی متقن عرضه نماید^۲ و از این رو، نحوه چینش احادیث و عناوین ابواب الکافی بی‌شک نمایان‌گر هندسه امام‌شناسی او است.

البته این بدین معنا نیست که نتوان از بصائر الدرجات به نظام امام‌شناسی صفّار نقبی زد؛ چه به هر روی او در ضمن ارائه فضایل اهل بیت، لا جرم مبانی کلامی خویش را نیز القا کرده است؛ امّا سخن آن است که وجهه فضیلت‌گرایانه کتاب بر سویه کلامی آن چیرگی دارد. گواه این سخن آن که کلینی در کتاب الحجة الکافی و به هنگام روشن‌داشت مقام و صفات امام در گزینش روایات، انتخاب عناوین و چینش ابواب، به ویژه در احادیث مربوط به علم امام، از بصائر الدرجات بسیار اثر پذیرفته است.^۳ با این حال، همو به گاهِ نقل احادیث دالّ بر قدرت‌های شگفت امام - که با احادیث بصائر الدرجات بن مایه‌ای مشابه دارند - ره صفّار را نپوییده و به فراخور نظام اندیشگی خویش، آنها را بیشتر در تاریخ ائمه^۴ و گاه در نشانه‌های شناخت امام،^۵ ابواب فقهی^۶ یا ابواب مربوط به دعا^۷ می‌آورد. این خود نشان می‌دهد