آمد بسیار ملائکه در خانه‌های اهل بیت و بر جای ماندن آثار ایشان در این مکان‌ها،^۱ مهر فراوان ملائکه بر کودکانِ اهل بیت^۲ و... نشان از پیوند نزدیک ایشان با سروشان الهی است.

در این فضا ممکن است چنین به اندیشه آید که ائمه به دلیل چنین ارتباطی دارای مقام رسالت و نبوت‌اند. صفّار برای رفع این اشکال با نقل روایاتی چند از چگونگی پیوند پیش‌گفته پرده بر می‌دارد. به باور او نحوه رویارویی امام با فرشته، از رسل و انبیا متمایز است؛ چه رسولان هم صدای ملک را می‌شنوند و هم به عیان و در بیداری او را می‌بینند و انبیا که صدای فرشته را می‌شنوند و در خواب او را می‌بینند؛^۳ حال آن که امام فرشتگان را نمی‌بیند و تنها صدایشان را می‌شنود.^۴ صفّار روایاتی که ائمه را به صاحب سلیمان، صاحب موسی و ذو القرنین مانند می‌سازد و مقام نبوّت را از ایشان نفی می‌کند، به عنوان مؤیدی بر نظر خویش می‌افزاید. از مجموع روایات بصائر چنین بر می‌آید که ائمه فرشتگان را در صورت واقعی و ملکوتی خویش نمی‌دیدند، و گر نه، فرشتگانی چون جبرئیل، میکائیل و ملک الموت در صورت‌هایی دنیوی بر آنان تجلّی کرده‌اند.^۵

این «الهام» یا «سماع»^۶ در هاله‌ای از ابهام است. از این رو، روایات بصائر، با تعابیر «نَکت» (اثر و نشانه نهادن بر چیزی)،^۷ «قَذف» (افکندن و پرتاب کردن)^۸ و «نَقر» (کوبیدنی که اثر آن بر جای بماند)^۹ در قلب‌ها و گوش‌ها^۱۰ تلاش دارد شکلی ملموس‌تر پیش دیده‌ها بنهد.

بُود که گفته شود امام چگونه از الهی بودن این صدا آگاه می‌گردد؟ روایات بصائر الدرجات این دغدغه را نیز این‌سان پاسخ می‌دهند که خداوند به امام آرامش و وقاری می‌دهد که یقین می‌کند صدا از آنِ ملک است، و نه از ابلیس؛ چه اگر بر فرض محال القای علم بر صاحب