ملك سند كه در بصره بر بيت المال نگهبانى مى كردند ^۱ و چون بيت المال به طلحه و زبير ندادند به ايشان از راه صلح در آمدند و ايشان را غافل كرده ، شب ^۲ بر سر ايشان ريختند و به غدر بكشتند ^۳ و صاحب صحاح گويد كه اين لفظ ^۴ معرّب است و بيان نكرده كه اصلش چه بود . به خاطر مى رسد كه اين لفظ در اصل سبايجه باشد به تقديم باء موحده بر ياء تحتانيه جمع سبيجه معرّب سميجه ^۵ و بعد از آن قلب نموده ، سيابجة كردند ، چون ملائكه ^۶ جمع ملك كه در اصل مألاك ^۷ بوده [يا مفرد را قلب كرده اند و جمع است ، واللّه أعلم] . ^۸
خرقاهة : ^۹ معرّب خرگاه .
صُلَّجة : به ضم و فتح لام مشدد ، معرّب سله .
سَبَذ ^۱۰ : به فتحتين و ذال معجمه ، معرّب سبد .
بَخت : معرّب بخت .
صغانة : معرّب چغانه .
بُستوقه : به ضم ، معرّب ^۱۱ بَستو به فتح ^۱۲ و آن مرتبان كوچك باشد و تغير فتح به ضم در صورت تعريب براى آن است كه فعلول و فعلوله به فتح در كلام عرب نيامده ، چنانچه گذشت . و از صَيروة و شَيخوخة و امثال آن جواب داده اند كه اصل آن صيغه ديگر بوده ^۱۳ چنانچه در صراح و ديگر كتب ^۱۴ مذكور است .
دَمقة ^۱۵ : به فتح ، معرّب دمكه و آن اسبابى است كه ^۱۶ آهنگران ^۱۷ بدان آتش