افروزند و دم دم ^۱ نيز گويند .
سُتوقة : به ضم ، معرّب ستو و آن درم ناسره است ؛ يعنى سه ته دارد ، دو ^۲ طرفش نقره و ميانش چيز ديگر .
جَردقة : به فتح ، معرّب گرده كه به عربى ، رغيف ^۳ گويند .
بوتقة ^۴ : معرّب بوته .
ذوالقة : معرّب زواله و آن گلوله آرد است كه به هندى پيره گويند .
فرزجة : ^۵ معرّب پرزه .
ميبة : به فتح معرّب مى به و آن آب انگور و آب به است كه هر دو با هم بجوشانند .
دَستَجَة : به فتح ، ^۶ معرّب دسته كه به عربى حزمه گويند ، كذا في القاموس .
زلِّيَة : بر وزن جنيه ، معرّب زيلو ، زلالى جمع ، وزيلوچه ^۷ تصغير زيلو و عوام زليچه گويند .
رهوجة ^۸ : به فتح ، راهوارى ، فارسى معرّب ، كذا في الصراح .
باجه : معرّب با ، يعنى ^۹ مطلق آش ، كه آن را ابا نيز گويند ، اباجات ^۱۰ جمع .
قُبّة : به ضم و تشديد باء موحد ، معرّب كبّه و آن ـ به ضم و تشديد باء ـ كدو يا شيشه حجام است كه بر ^۱۱
محل حجامت نهند تا خون به يك جا فراهم آيد ، آن گاه بر آن استره زنند ^۱۲ .
آبه : معرّب آوه و آن شهرى است ^۱۳ نزديك ساوه ^۱۴ .
ذُرَة : به ضم و تخفيف راء ، معرّب زرت و آن غله اى است معروف كه به هندى ^۱۵ جوارى گويند و عرب در اين كلمه دو تصرف كرده اند ، يكى آن كه زاء را به ذال بدل