كرده اند ؛ ^۱ چه در ^۲ فارسى ^۳ كلمه اى نيامده كه اولش ذال باشد ، ديگر آن كه تاء دراز را به تاء ^۴ بدل كرده اند تا مجانس كلمات ديگر شود ^۵ .
زَنفيلَجَة : به كسر ، ^۶ زنبيل فارسى معرّب ، كذا في الصراح .
بادرنجبويه ^۷ : معرّب بادرنگبويه ^۸ ، يعنى بالنگو .
فنجكشت : معرّب پنج انگشت ، و آن گياهى است كه آن را ذو خمس اصابع و ذو خمس اوراق گويند .

باب الثاء

توث : معرّب توت .
طحمورث : معرّب تهمورث .
كَوث : به فتح ، در قاموس به معنى كفش آمده ^۹ و ظاهرا معرّب كوش است ، چون قفش معرّب كفش و كوش افصح است از كفش در فرس ، اما ^۱۰ بايد كه كوس به سين مهمله معرّب كوش باشد نه به ثاء ^۱۱ .
كيومرث : معرّب گيومرت ^۱۲ است به كسر كاف فارسى ^۱۳ و معنى تركيبى آن مى شود ^۱۴ پيشواى ^۱۵ زمين ؛ چه گيو ، زمين و مرت ^۱۶ سيد است ^۱۷ و اين كلمه ، سريانى يا يونانى است و لهذا او را به فارسى كِلْشاه ^۱۸ گويند ، و صاحب جهانگيرى ^۱۹ به فتح كاف فارسى و ضم ياء آورده و گفته كه : ^۲۰