طَسّوج : به فتح و تشديد سين ، معرّب تسو .
طابج : معرّب تاوه .
كندوج : ^۱ معرّب كندو و آن ظرفى است گلين ^۲ و عرب از آن كَندجه به فتح ^۳ مصدر اخذ كنند ، يعنى ساختن كندو .
دَيزج : به فتح ، معرّب ديزه يعنى سياه .
دستينج : معرّب دستينه .
دستيج : معرّب دستى ، يعنى ظرفى كه به دست گردانند .
كُستيج : به ضم ، معرّب كستى يعنى زنّار .
بُزُرج : بضمتين ، ^۴ معرّب بزرگ و از اين مأخوذ است بزرجمهر كه به فارسى بزرگمهر گويند .
فَنزَج : به فتح فاء و راء معجمه و سكون نون ، معرّب پنژه مرادف پنجه و آن رقصى است كه در عجم دست يكديگر گرفته كنند . و دست بند نيز گويند . و صاحب قاموس معرّب پنجه گفته كه مرادف پنژه است ، لكن اول اولى است ؛ چه زاء تازى به زاء فارسى نزديك تر است و تعريب از آن انسب .
فهرج : كجعفر ، ^۵ معرّب بهره ^۶ يا فهره و آن شهرى است در ناحيه استخر به ^۷ طرف بيابان .
راه نامج : معرّب راه نامه و آن نوشته اى است كه معلم و ناخدا آن را ملاحظه كرده ، كشتى را در دريا مى رانند ^۸ .
برنامج : معرّب برنامه ، يعنى ورق جامع حساب .
دَهَنج : به فتحتين ، معرّب دهنه كه آن را دهنه فرنگ گويند .
دهبرّج : به تشديد راء ، معرّب ده پره .