ابلق معرّب آن) . ^۱
اُشَّق : به ضم و فتح شين مشدد ، معرّب اشه به ضم و فتح شين مشدد و مخفف ، و آن صمغى است ^۲ چنان كه در اُشَّج ^۳
گذشت .
قاق : معرّب كاك ، اما حق آن است كه قاق عربى نيست و فارسى زبانان كه مى خواهند به مخرج حرف زنند كاك را قاق ^۴ گويند .
سَنذَق : به فتح سين و ذال معجمه ، معرّب سده و آن روز جشن مغان است .
فُرانِق : به ضم و كسر نون ، معرّب پروانك مرادف پروانه و آن حيوانى است كه پيشاپيش شير ^۵ مى رود و فرياد مى كند تا بدانند كه شير ^۶ مى آيد .
شُوبَق : به ضم شين معجمه و فتح باء موحّده ، معرّب چوبه كه بدان نان پهن كنند ، مرادف صوبج مرقوم .
استبرق : معرّب استبره ^۷ ، كذا في النفائس و في ^۸ القاموس ^۹ ديباج گنده ^۱۰ است و معرّب استروه ^۱۱ است .
شافق : معرّب شافه .
ابزق و افزق و اوزق : ^۱۲ هر سه بر وزن اَفعل ، معرّب آبزه و آفزه و آوزه است و اين آف و آو ^۱۳ مرادف آب است و زه به فتح زاء به معنى ترشح و معنى تركيبى آن زمينى ^۱۴ كه آب از آن مى زهد يعنى اندك اندك مى تراود و لغت اول در كتب فقه حنفيه مذكور است ، اما در بعضى نسخ ^۱۵ به ذال معجمه است و در بعضى به زاء معجمه ، اما ثانى به قاعده تعريب كه در مقدمه مذكور شد اقرب است و لغت ثالث اگر چه در كتابى يافته نشد ، اما اوزاق كه جمع اوست يافته شد . ^۱۶