سخنان صادر شده از اهل‏بیت علیهم السلام دانسته‌اند. نتیجه این برداشت، آن است که فهم سخن اهل‏بیت علیهم السلام مشکل و دور از دسترس بسیاری است. علامه محمد تقی مجلسی در روضة المتقین، به صورت پراکنده، به این روایات اشاره کرده و چگونگی استفاده‌اش از این روایات نشان می‌دهد که گرایش به این معنا دارد.^۱ حدیث هفتم، هشتم و نیز یازدهم باب، می‌توانند ناظر به دشواری علمی باشند. هم‏چنین، سخن امیر مؤمنان علی بن أبی طالب علیه السلام خطاب به حذیفة بن یمان نیز قرینه خوبی است که بخشی از آن را می‌آوریم:

۰.یا حُذَیفَةُ! لا تُحَدِّثِ النّاسَ بِما لا یعرفون فَیطغَوا و یكفُروا، إنَّ مِنَ العِلمِ صَعباً شَدیداً مَحمِلُهُ، لَو حَمَلَتهُ الجِبالُ عَجَزَت عَن حَملِهِ، إنَّ عِلمَنا أهلَ البَیتِ سَینكَرُ و یبَطَّلُ و تُقتَلُ رُواتُهُ و یساءُ إلی مَن یتلوهُ بَغیاً و حَسَداً لِما فَضَّلَ اللّه‏ُ بِهِ عِترَةَ الوَصِی وَصِی النَّبِی؛^۲

۰.ای حذیفه، برای مردم چیزی نگو که نمی‌فهمند (و با شنیدنش) سر به طغیان می‌نهند و کافر می‌شوند. تحمل برخی از اگاهی‏ها، دشوار است؛ به گونه‏ای که کوه‏ها نیز از بر دوش کشیدنش ناتوان و درمانده‏اند. دانش ما اهل‏بیت به زودی انکار و باطل دانسته خواهد شد. راویانش را می‌کشند و به هر کس که آن را بخواند، از سر حسادت به فضل خدادادی ما اهل‏بیت بدی خواهد شد.

نقد

اشکال ابتدایی، آن است که عرب‌زبانان برای بیان دشوار بودن فهم مسأله‌ای از واژه‏های «احتمال» یا «اقرار»، استفاده نمی‌کنند؛ دو واژه‏ای که فراوان در احادیث باب آمده‏اند. «احتمال» در زبان عربی به معنای تحمل و معادل تاب آوردن است. اقرار نیز از مقوله عقد قلب و باور و با پذیرش قلبی مرتبط است، نه فهم عقلی. به سخن دیگر، می‌توان مطلبی آسان و قابل فهم را نپذیرفت و تحمل نکرد و مطلبی دشوار را فهمید و باور نمود و پذیرفت. مؤید این معنا، متون کهن عربی^۳ و کاربردهای متعدد روایی است.^۴