این مفهوم مصطلح از واژه حجاب، ارتباط بسیار نزدیکی با معنای لغوی دارد و در واقع، نوعی دعای کتبی محسوب می‌شود که منجر به حفاظت از انسان می‌شود و مانع از رسیدن شر به انسان می‌شود؛ برای نمونه در حجاب امام علی بن حسین علیه السلام پس از استعانت و استیجار از درگاه خداوند متعال، نجات از آفات شب و صبح و نیز مکر مکاران و یا حسد حسودان طلب شده است.^۱ و یا در حجاب امام موسی بن جعفر علیه السلام با توکل بر خداوند متعال و استعانت از اسمای حسنای الهی و بیان تسلیم در برابر حق، نجات از خذلان و خواری و نیز ترد شدن از بارگاه حق تعالی طلب شده تا در سایه‌سار حفظ خداوند از آفات و بدی‌ها امان جسته شود.^۲

گونه سوم، روایاتی هستند که از وجود «حجاب‌هایی» ما بین خداوند متعال و سایر مخلوقات خبر می‌دهند و آنها را مراتبی از خلقت برمی‌شمارند. روایات در این زمینه فراوان است.^۳ در این روایات، مراد از حجاب (/ حجب) مانعی است میان بنده و خداوند متعال که فاصله انداز میان بنده و خداوند متعال به شمار می‌آید. پاره‌ای از این روایات از تعدد این حجاب‌ها گزارش می‌دهند که میان خداوند و تمامی مخلوقات حتی ملائک مقرب و یا نبی اکرم صلی الله علیه و اله وجود دارند؛ برای نمونه، در روایات می‌خوانیم که میان خداوند و بندگان هفتاد هزار حجاب است و نزدیک‌ترین مخلوقات به خداوند متعال پیامبر صلی الله علیه و اله و حضرت اسرافیل علیه السلام است که میان ایشان و خداوند چهار حجاب از نور، ضلمت، ابر و آب است.^۴ یا بیان شده که بین پیامبر صلی الله علیه و اله و خداوند متعال جز حجابی از نور حجابی نیست.^۵

در برخی روایات نیز از شکافته شدن این حجاب‌ها از راه دیده دل سخن گفته شده که کاشف حجاب‌های نور و رسیدن به معدن عظمت و آویختگی به قدس خداوند متعال است^۶ و یا روایات می‌فرمایند که تربت امام حسین علیه السلام حجاب‌های هفت‌گانه را می‌شکافد.^۷ بنا بر این، «حجاب» در لسان روایات هم به معنای لغوی، یعنی پوشش و مانع