مانند علامه طباطبايي، عالمان و حتي مردم فهيم را در اين جا، شريك ائمّه عليهم السلام دانسته اند ( تفسير نمونه، ج 16، ص 305).
به خوبي روشن است كه اين برداشت، با سياق آيات، سازگار نيست. آيات، در مقام ردّ تهمتي است كه محتمل بود به پيامبر بزنند. تهمت اين كه قرآن، برگرفته از كتاب هاي پيشينيان و نوشته هاي ديگران است و اين تهمت در زمينه اي جاي طرح دارد كه قرآن را علمي، همانند ديگر علم هاي عادي بدانيم. خداوند در اين آيه، اساس شبهه را از بين برده و فرموده: قرآن، واژه و نوشته نيست كه بتوان آن‌ها را رونويسي كرد، بلكه مكاشفه اي وحياني است كه به كساني نازل مي شود و به سينه افرادي راه مي يابد كه ظرفيت اخذ علم عطا شده خداوند را دارا باشند و اينان همان اهل بيت عليهم السلام و در رأس آنان پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله هستند.
در پايان، مشخّص شد كه فضيلت دريافت حقيقت قرآن و علم به آيات الهي، تنها ويژه اهل بيت عليهم السلام است و اين، به منزله خطا ناپذيري ديگر علوم آن‌ها و منشأ قدسي داشتن سخنان و رفتارهاي آنان است كه خود زمينه ساز عصمت و ديگر فضايل ايشان مي شود.