دل دادن به حق پس از شنيدن آن نيز به عنوان هديه خدا براي كسي كه خير او را خواسته مطرح است. در حديثي از امام باقر عليه السلام آمده است:
انّ رسول الله صلي الله عليه و آله كان يدعو اصحابه، فمن اراد الله به خيراً سمع و عرف ما يدعو اليه و من اراد الله به شرّاً طبع علي قلبه فلا يسمع و لا يعقل؛
پيامبر اكرم بر اساس وظيفه، هم‌راهان و ياران خود را دعوت به حق ميكرد؛ پس اگر خدا خير كسي از آن‌ها را خواسته بود ميشنيد و نسبت به آن شناخت پيدا ميكرد و اگر شرّ او را اراده كرده بود نه (دقيق) ميشنيد و نه ميفهميد (بحار الأنوار، ج 22،
ص 71).
3. بي رغبتي به دنيا
بي رغبتي به دنيا بدون آن که ارتباطي با فقير يا ثروت‌مند بودن داشته باشد، يک صفت نيک اخلاقي است که آثار و ثمرات بسيار و شيريني را در پي دارد. از جمله آرامش رواني و نداشتن اضطراب و نيز هزينه کردن ثروت در اموري که لازم است يا خوب و مطلوب است، مانند کمک به هم‌نوعان و... .
در رواياتي آمده است که اگر خدا خير کسي را بخواهد او را بي رغبت به دنيا ميکند. و معلوم است که پس از بي رغبت شدن به دنيا، فوائد و منافع اين بي رغبتي نصيب وي خواهد شد.
در حديثي از امام صادق عليه السلام که شايد بتوان گفت همه مطالب گذشته در آن آمده است، چنين نقل شده که حضرت فرمود:
اذا اراد الله بعبد خيراً زهّده في الدنيا و فقّهه في الدين و بصّره عيوبها و من اوتيهنّ فقد اوتي خير الدنيا و الآخرة؛
هرگاه خدا خير بندهاي را بخواهد او را بي رغبت به دنيا کرده و فقيه در دينش مي‌گرداند و عيوب دنيا را به او نشان ميدهد. و کسي که خدا اين ها را به او بدهد، خير دنيا و آخرت را به او داده است (الکافي، ج ۲، ص ۱۳۰، ح ۱۰).
4. گرفتاري در دنيا به جاي آخرت
انسان افرادي را ميبيند که بسيار مؤمن، متدين، وارسته و نسبت به ديگران بيآزار بلکه هم‌راه با معاشرت نيک هستند، امّا دچار گرفتاري‌هاي دنيوي و از طرف ديگر، برخي افراد سرکش و فاسد، از نظر دنيوي هيچ مشکل و گرهي در کارشان پديد نميآيد. در توجيه اين مطلب، نکات بسياري را ميتوان طرح کرد امّا آن چه مربوط به نوشته
