مكرّر نيت كرده، بگويد: بار خدايا، اگر در قضا و قدر است كه در اين سال و در اين ماه حاضر، براي ولي و حجّت خود گشايشي پديد آوري، پس آيهاي از كتابت براي ما بگشا تا به آن بر اين امر استدلال كنيم. سپس (قرآن را گشوده) هفت ورق بشمارد و از پشت ورق هفتم، ده سطر بشمارد و در سطر يازدهم بنگرد (اگر مطلب خود را يافت كه هيچ وگرنه) اين عمل را براي خود تكرار كند تا مطلبش واضح گردد، ان شاء الله تعالي (همان، ص 277).
ملاحظه متن فوق، كاملاً گوياست كه مؤلّف در پي آن نبوده كه شكل استخاره گرفتن به اين صورت را به امام صادق عليه السلام نسبت دهد، امّا ارائه همين مطلب با همه عجيب بودنش، منشأ استخاره برخي افراد به اين شكل شده كه بعد از گفتن همين ذكر يا مشابه آن و باز كردن مصحف شريف، هفت برگ از آن را ميشمرند و در برگ هفتم (و برخي در برگ هشتم)، ده سطر (و برخي هفت سطر) شمرده و سطر يازدهم (و برخي سطر هفتم و برخي سطر هشتم) را ملاحظه كرده و بر اساس آن چه از آيه ميفهمند، خوب يا بد بودن انجام آن چه نيّت شده را برداشت ميكنند.
علامه مجلسي، شبيه متني را كه از فتح الأبواب نقل شد در بابي با عنوان «باب الاستخارة و التفأل بالقرآن المجيد» در عنوان كلي «ابواب الاستخارات و فضلها» در كتاب بحار الأنوار نقل كرده است. وي اين حديث را با استناد به دست خط جدّ شيخ بهايي، و وي با استناد به دست خط شهيد اوّل، و وي با استناد به دست خط شخصي به نام محمّد بن احمد بن حسين بن علي بن زياد، و وي با سندي كه از شيح طوسي شروع و به مفضل بن عمر ختم ميشود، از امام صادق عليه السلام آورده است (ر.ک: بحار الأنوار، ج 88، ص 245). امّا سؤال آن است كه چرا شيخ طوسي، خود اين روايت را در كنار روايت اليسع قمي نياورده و چرا سيّد بن طاووس آن را با چنين سندي نقل نكرده است؟
به هر جهت، نقل علامه مجلسي هم علاوه بر ضعف سند و ارسال آن، از منبع قابل وثوقي سر چشمه نگرفته است.
وي دو روايت ضعيف السند ديگر را هم در آن جا بدين صورت آورده است:
الف:
أقول: وَ رَوَي لِي بَعْضُ الثِّقَاتِ عَنِ الشَّيْخِ الْفَاضِلِ الشَّيْخِ جَعْفَرٍ الْبَحْرَيْنِيِّ ـ رَحِمَهُ الله ـ أَنَّهُ رَأَي فِي بَعْضِ مُؤَلَّفَاتِ أَصْحَابِنَا الْامّامِيَّةِ أَنَّهُ رَوَي مُرْسَلًا عَنِ الصَّادِقِ عليه السلام قَالَ: مَا لِأَحَدِكُمْ إِذَا ضَاقَ بِالْأَمْرِ ذَرْعاً أَنْ لَا يَتَنَاوَلَ الْـمُصْحَفَ بِيَدِهِ عَازِماً عَلَي أَمْرٍ يَقْتَضِيهِ مِنْ عِنْدِ الله. ثُمَّ يَقْرَأَ فَاتِحَةَ الْكِتَابِ ثَلَاثاً وَ الْإِخْلَاصَ ثَلَاثاً وَ آيَةَ الْكُرْسِيِّ ثَلَاثاً وَ عِنْدَهُ مَفَاتِحُ الْغَيْبِ ثَلَاثاً وَ الْقَدْرَ ثَلَاثاً وَ الْـجحْدَ ثَلَاثاً وَ الْـمُعَوِّذَتَيْنِ ثَلَاثاً ثَلَاثاً وَ يَتَوَجَّهَ بِالْقُرْآنِ قَائِلًا: اللهمَّ إِنِّي أَتَوَجَّهُ إِلَيْكَ بِالْقُرْآنِ الْعَظِيمِ مِنْ فَاتِحَتِهِ إِلَي خَاتِمَتِهِ وَ فِيهِ اسْمُكَ الْأَكْبَرُ وَ كَلِمَاتُكَ التَّامّاتُ. يَا سَامِعَ كُلِّ صَوْتٍ وَ