پاسخ به شبهه عام عترت
دهلوي در مقام معارضه مي‌گويد: «عترت، در لغت به معناي اقارب و خويشاوندان است و وجوب تمسّک بر امامت، مستلزم امام بودن تمامي اقارب پيامبر صلي الله عليه و آله همچون عبد الله بن عباس، محمد بن حنفيه، زيد بن علي، و... است».
علامه مير حامد حسين نيز در مقام دفع اين شبهه، با استناد به قول لغت‌پژوهاني همچون جوهري، ابن اثير، ابن منظور، سيوطي، زبيدي و... نشان مي‌دهد که مراد از «عترت» تمام اقارب و خويشاوندان نيست، بلکه تنها خويشاوندان خاص و نزديک را شامل مي‌شود. و نيز از طرف ديگر، بيان مي‌کند که حديث ثقلين دو ويژگي را بر مي‌شمارد و آن را مختص اهل بيت عليه السلام مي‌داند؛ يکي عصمت و ديگري اعلميت، که ديگران از اين دو ويژگي محروم‌اند و همين ملاک تمايز است (همان، ص 368).
