کتاب تحفة اثني‌عشريه در اوايل سده سيزدهم هجري به نام مستعار «غلام حليم» در ابتدا به زبان فارسي و بعدها چندين بار به عربي چاپ شد.
موضوع اين کتاب، نقد مباني شيعه اثنا عشري و به روش کلام نقلي نگارش يافته است. مؤلّف، در ديباچه کتاب تصريح مي‌کند که ملتزم است آن چه را نقل کند که مسلم و قطعي است و بر آن اتّفاق نظر وجود باشد. امّا اين که تا چه حد بر اين گفته ثابت‌قدم بوده، بايد در مقام عمل جويا شد.
صاحب عبقات به ردّ اين کتاب پرداخته و احاديثي که توسّط دهلوي نقد شده را از نظر سندي و متني پاسخ مي‌دهد. افزون بر اين، ظهور آيات مورد مناقشه او را نيز اثبات مي‌کند و اين همه را بر پايه کتاب‌هاي عامّه و کلمات و سخنان عالمان آن‌ها به سرانجام مي‌رساند.
البته اين نکته يادکردني است که آية الله ميلاني بر اين باور است کتاب تحفة إثني عشريه، ترجمه فارسي کتاب الصواقع نصر الله کابلي است که توسّط او به سرقت رفته و منتشر کرده است (همان جا).
در باره ساختار کتاب تحفة إثني‌عشريه بايد گفت که اين کتاب، در دوازده باب، به زبان فارسي، به قرار زير سامان يافته است:
باب اوّل: تاريخ حديث شيعه؛
باب دوم: مکائد شيعه؛
باب سوم: گذشتگان و کتب شيعيان؛
باب چهارم: راويان شيعه و روايات آن‌ها؛
باب پنجم: الهيات؛
باب ششم: نبّوت؛
باب هفتم: امامت؛
باب هشتم: معاد؛
باب نهم: مسائل فقهي؛
باب دهم: مطاعن شيعه؛
باب يازدهم: اوهام، تعصّبات و هفوات؛
باب دوازدهم: ولاء و براء.
با انتشار اين کتاب، رديه‌هاي گوناگوني از سوي عالمان شيعه به سوي آن گسيل شد. گروهي بر يک يا چند باب آن و گروهي ديگر بر تمام کتاب، رديه نوشتند:
1. علامه مير حامد حسين، از عالماني بود که تنها بر باب هفتم اين کتاب که در باره امامت بود، رديه نوشت. عالماني ديگر نيز بر اين باب پاسخي نوشتند. از جمله اين افراد:
