پيش امام آمد. حضرت پيراهن پشمي و زبر سفيان را كنار زد و پيراهن ابريشمي را كه سفيان در زير لباس‌هاي خود به تن داشت به او نشان داد و آن گاه فرمود: سفيان! نگاه كن كه در زير اين پيراهن‌هاي نازك كه به تن دارم چه مي‌بيني؟ سفيان با تعجب ديد كه آن حضرت پيراهن پشمي زبري در زير لباس‌هاي خود به تن كرده است. امام فرمود: سفيان! اين لباس زيرين را براي خدا به تن كرده‌ام و پيراهن ديگر را جهت اظهار نعمت پروردگار پوشيده‌ام ( ذرايع البيان، جلد 2،
ص 48).
سماع و رقص صوفيانه
يكي ديگر از بدعت‌هايي كه صوفيه پايه‌گذاري كرده است، سماع و رقص صوفيانه است كه هيچ پايه‌اي در دين ندارد، حتي در روايات به حرمت آن تأكيد شده است. البته نظرات صوفيه در ارتباط با سماع مختلف است و به طور كلي سه ديدگاه در اين رابطه وجود دارد:
الف. افراطيان
اين گروه، شيفته سماع بوده و آن را يكي از برترين اعمال و حتي بهترين اعمال نزد خدا مي‌دانند و به قول مولوي:
پس غذاي عاشقان باشد سماع
كه در او باشد خيال اجتماع (سماع عرفان و مولوي، محمدعلي مدرس، ص 7).
در جايي ديگر، در مقابل حديث پيامبر صلي الله عليه و آله كه مي‌فرمايد:
«حبب اليّ من الدنيا النساء و الطيب، و قرّة عيني الصلوة».
مولوي مي‌گويد: ما از اين عالم، سه چيز را اختيار كرديم: سماع، قفاع و حمام (مولانا جلال الدين، بديع الزمان فروزانفر، ص 342).
و يا شيخ نجم الدين كبري مي‌گويد كه جنيد بغدادي در سماع حاضر بوده و سماع در نمي‌گرفت. شيخ فرمود: بنگريد كه هيچ عامي (غير صوفي) در ميان ما هست؟ نيافتند. شيخ فرمود: بهتر طلب كنيد! كفش عامي با كفش صوفي عوض شده بود و به اين دليل در نمي‌گرفت ( اندر غزل خويش نهان خواهم گشتن، نجيب مايل هروي، ص23).
ب. اعتداليان
