انّهم اعداءُنا فمن مال اليهم، فهو منهم و يحشر معهم. سيکون اقوام يدّعون حبّنا و يميلون اليهم و يتشبهون بهم و يلقبون انفسهم بلقبهم و يأوّلون اقوالهم. ألا فمن مال اليهم فليس منّا و إنّا منهم براء. و من انکرهم و ردّ عليهم کان کمن جاهد الکفار بين يدي رسول الله صلي الله عليه و آله؛
آن‌ها دشمنان ما هستند. پس هر كس به آن‌ها ميل پيدا كند از آنان است و با آن‌ها محشور خواهد شد. به زودي كساني پيدا مي‌شوند كه ادّعاي محبّت ما را مي‌كنند و به ايشان نيز تمايل نشان مي‌دهند، خود را به ايشان تشبيه نموده و لقب آنان را بر خود مي‌گذارند و گفتارشان را تأويل مي‌كنند. بدان كه هركس به ايشان تمايل نشان دهد از ما نيست و ما از او بيزاريم. و هر كس آن‌ها را رد كند، مانند كسي است كه در حضور پيامبر صلي الله عليه و آله با كفّار جهاد كرده است ( الاثني عشريه، ص33).
مراد از سخن حضرت كه مي‌فرمايد: «ادّعاي محبّت ما مي‌كنند و حال آن كه به دشمنان ما مايل هستند»، صوفي‌هاي به ظاهر شيعه است كه دعوي محبّت اهل بيت را مي‌نمايند.
روايت ديگري نيز در همين باب از امام هادي عليه السلام توسّط شيخ مفيد به سند صحيح نقل شده است كه محمّد بن حسين بن ابي الخطاب مي‌گويد: در خدمت امام علي النقي عليه السلام در مسجد النبي بودم كه در آن حال، جمعي از اصحاب آن حضرت شرف‌ياب حضور شدند. در ميان ايشان ابوهاشم جعفري نيز بود كه او مردي بسيار بليغ و باكمال بود و در نزد آن حضرت مقام و منزلت عظيمي داشت. و چون اصحاب در كنارش قرار گرفتند به ناگاه جمعي از صوفيه داخل مسجد شدند و حلقه زدند و مشغول ذكر گرديدند. حضرت فرمود:
لا تلتفتوا إلي هؤلاء الخدّاعين فإنّهم خلفاء الشياطين و مخربوا قواعد الدين، يتزهّدون لراحة الاجسام و يتهجدون لتصييد الانعام، يتجوّعون عُمُراً حتي... ؛
به اين حيله‌گران اعنتا نكنيد؛ زيرا جانشينان شياطين و خراب‌كننده قواعد دين هستند. زهد ايشان براي راحتي بدن‌هايشان و تهجّد و شب‌زنده‌داريشان براي شکار عوام است. عمري را در گرسنگي به سر برند تا عوام و ناداني را مانند خرها پالان كنند و زين بر پشت آن‌ها گذارند.
سپس در ادامه فرمود:
ذكر نمي‌گويند مگر براي فريب مردم و خوراك خود را كم نمي‌كنند مگر براي پركردن قدح و ربودن دل احمقان. با مردم دم از دوستي خدا مي‌زنند تا ايشان را به چاه اندازند. ورد‌هاي ايشان، رقص، كف زدن، غناء و آواز خواني است. كسي به سوي آن‌ها ميل نكند و تابع ايشان نگردد مگر آن كه از جمله سفيهان و احمقان باشد. هر كس به زيارت يكي از آنان در حال حيات و يا بعد از مرگ برود، مانند آن است كه به زيارت شيطان و بت‌پرستان رفته باشد. و هركس ياري ايشان كند، گويا يزيد، معاويه و ابوسفيان را ياري كرده است.