منابع کهن^۱ و پذیرش آن از سوی بسیاری از یاران ائمه علیهم السلام خط بطلان بر این ادعا می‏کشد.

اشتباه بزرگ در بررسی وقایع سه قرن نخست، آن است که تنها مخالفت گروه اندکی از نزدیکان ائمه علیهم السلام در کانون توجه قرار گیرد و گزارش‌های پر شمار روایی و پذیرش آن از سوی جمع بسیاری از یاران و خاندان برجسته و سرشناس ائمه به فراموشی سپرده شود.

اشتباه دیگر، آن است که با گزینش گزارش‌های روایی و تاریخی تنها به متونی استناد شود که مخالفت برخی نزدیکان ائمه در آن گزارش شده است؛ حال آن که با مراجعه کامل به گزراش‌های روایی و تاریخی در می‏یابیم که کسانی چون زید بن علی، عبد الله‏ بن حسن، عبد الله‏ افطح و برخی سران وقف با امامت و نصوص آن آشنا بودند، اما به دلایلی با آن به مخالفت برخاستند. ما در ضمن بررسی دلایل مخالفت آنان گزارش‌های مورد اشاره را می‏آوریم.

دو. بررسی علل مخالفت برخی خاندان و یاران ائمه علیهم السلام با امر امامت

پس از رحلت پیامبر صلّی الله علیه و آله ، تند باد حوادث، امت اسلام را در مسیری خلاف آن چه پیامبر صلّی الله علیه و آله می‏خواست، قرار داد. هر چه زمان می‏گذشت، مسلمانان فاصله بیشتری با سیره و سنت پیامبر صلّی الله علیه و آله پیدا می‏کردند. دلایل مخالفت خاندان و یاران اهل بیت را باید در لابه‌لای این حوادث جست و جو کرد. آن چه در پی می‏آید، دلایل مرتبط با گزارش‌هایی است که در طرح شبهه به آن اشاره شد.

1. ستیز دستگاه خلافت با سنت پیامبر

پیامبر صلّی الله علیه و آله از آغازین روزهایی که رسالتش را علنی ساخت، در باره وصایت امام علی علیه السلام و شایستگی‏های او سخن گفت و بارها در مناسبت‏های مختلف آن را تکرار کرد؛ بدان گونه که هیچ تردیدی در آینده سیاسی امت باقی