امام رضا(ع)...
اذا فَعَل الناسُ هذهِ الاشیاء (المَنهیات)، و ارتکَبَ کلُّ انسانٍ ما یَشتَهى و یَهواه، من غیرِ مُراقَبةٍ لأحدٍ، کان فى ذلک فسادُ الخلقِ اَجمعینَ...
عیون اخبارالرضاع ۲/۹۹.
... زمانى که مردمان به کارهاى ممنوع دست زدند، و هر کس هر چه دلش خواست عمل کرد، بدون آن که کسى نظارت کند، (در این صورت) مردم همگى به فساد و تباهى دچار مىگردند.
انسان در عمل فردى و گروهى، باید اصول و معیارهایى را بپذیرد، و تن به حق و حقوقهایى بدهد، تا نه خود تباه و نابود شود، و نه جامعه به هرج و مرج و تلاشى دچار گردد.
در سطح زیست فردى، بسیارى از کارها، رفتارها، خواستنها و گرایشها، درآمدها، هزینه کردنها و مصرف کردنها و... اگر محدود نگردد، فرد انسانى در اثر زیاده رویهاى افراطى سلامت خود را از دست مىدهد و فرجام کار او به نیستى و نابودى مىکشد.
در سطح جامعه و روابط گروهى ضرورت اصل مرزشناسى روشنتر است، زیرا انسانها در جامعه همواره با چراغ قرمزهاى فراوانى روبرو هستند، که باید به آنها حُرمت نهند، و با تمام وجود این خط قرمزها را بپذیرند. نخستین و بالاترین محدودیتها، حقوق انسانهاى دیگر است، که این حقوق باید بر حقوق فردى، و خواست و گرایش فردى حاکم باشد، و افراد را مانع گردد که به هر کار و راهى دست یازند، گرچه به زبان دیگران باشد، یا حقوق انسانهاى دیگر را پایمال کند. بنابراین همه آزادىها به آزادى و حقوق جامعه محدود مىشود.
نقش حکومتها و علت ضرورت دولت، در همین است که مانع تجاوزگرى مىگردند، و رفتار دلخواهانه افراد را کنترل مىکنند، و حتی با حذف برخى افراد تعهدنشناس، از حقوق انسانها و جامعه پاسدارىمىکنند.
بنابراین در پرتو این حکمت رضوى(ع) انسان باید در قلمرو فعالیتهاى اقتصادى، سیاسى، فرهنگى، خانوادگى و حتى رفتار شخصى به ضوابطى تن دهد، و از گستاخیها و افزون خواهىهاى خودخواهان دورى گزیند، تا جامعه به سامانى در خور برسد، و حقوقها و آزادىهاى منطقى پاس داشته شود.