دعای امام علی(ع) برای امام زمان(عج)

دُعاءُ الإِمامِ عَلِيِّ بنِ أبي طالِبٍ عليه السلام‌

۱۰۳۷.الغيبة للنعماني : حَدَّثَنا عَلِيُّ بنُ أحمَدَ ، قالَ : حَدَّثَني عُبَيدُ اللَّهِ بنُ موسَى العَلَوِيُّ ، عَن أبي مُحَمَّدٍ موسَى بنِ هارونَ بنِ عيسَى المَعبَدِيِ‌^۱ ، قالَ : حَدَّثَنا عَبدُ اللَّهِ بنُ مَسلَمَةَ بِن قَعنَبٍ ، قالَ : حَدَّثَنا سُلَيمانُ بنُ بِلالٍ ، قالَ : حَدَّثَنا جَعفَرُ بنُ مُحَمَّدٍ ، عَن أبيهِ ، عَن جَدِّهِ ، عَنِ الحُسَينِ بنِ عَلِيٍّ عليهم السلام ، قالَ : جاءَ رَجُلٌ إلى‌ أميرِ المُؤمِنينَ عليه السلام فَقالَ لَهُ : يا أميرَ المُؤمِنينَ ، نَبِّئنا بِمَهدِيِّكُم هذا . فَقالَ عليه السلام : إذا دَرَجَ‌^۲ الدّارِجونَ ، وقَلَّ المُؤمِنونَ ، وذَهَبَ المُجلِبونَ ، فَهُناكَ هُناكَ . فَقالَ : يا أميرَ المُؤمِنينَ ، مِمَّنِ الرَّجُلُ ؟ فَقالَ عليه السلام : مِن بَني هاشِمٍ ، مِن ذِروَةِ طَودِ^۳ العَرَبِ ، وبَحرِ مَغيضِها^۴ إذا وَرَدَت ، ومَخفِرِ أهلِها^۵ إذا اُتِيَت ، ومَعدِنِ صَفوَتِها إذَا اكتَدَرَت ، لا يَجبُنُ إذَا المَنايا هَكَعَت‌^۶ ، ولا يَخورُ^۷ إذَا المَنونُ اكتَنَعَت‌^۸ ، ولا يَنكُلُ إذَا الكُماةُ^۹اصطَرَعَت ، مُشَمِّرٌ مُغلَولِبٌ‌^۱۰ ، ظَفِرٌ ضِرغامَةٌ^۱۱ ، حَصدٌ^۱۲مُخَدِّشٌ‌^۱۳ ، ذَكَرٌ ^۱۴سَيفٌ مِن سُيوفِ اللَّهِ ، رَأسٌ قُثَمٌ‌^۱۵ ، نشؤ^۱۶رَأسُهُ في باذِخِ‌^۱۷السُّؤدَدِ ، وعارِزٌ^۱۸مَجدُهُ في أكرَمِ المَحتَدِ^۱۹ . فَلا يَصرِفَنَّكَ عَن بَيعَتِهِ صارِفٌ عارِضٌ ، ينَوصُ إلَى الفِتنَةِ كُلَّ مَناصٍ‌^۲۰ ، إن قالَ فَشَرُّ قائِلٍ ، وإن سَكَتَ فَذُو دَعايِرَ^۲۱ . ثُمَّ رَجَعَ إلى‌ صِفَةِ المَهدِيِّ عليه السلام فَقالَ : أوسَعُكُم كَهفاً ، وأَكثَرُكُم عِلماً ، وأَوصَلُكُم رَحِماً ، اللَّهُمَّ فَاجعَل بَعثَهُ خُروجاً مِنَ الغُمَّةِ ، وَاجمَع بِهِ شَملَ الاُمَّةِ ، فَإِن خارَ اللَّهُ لَكَ فَاعزِم ولا تَنثَنِ عَنهُ إن وُفِّقتَ لَهُ ، ولا تَجوزَنَّ عَنهُ إن هُديتَ إلَيهِ ، هاه ! - وأَومَأَ بِيَدِهِ إلى‌ صَدرِهِ - شَوقاً إلى‌ رُؤيَتِهِ .

دعاى امام على بن ابى طالب عليه السلام‌

-۱.الغيبة ، نعمانى‌- به نقل از سليمان بن بلال، از امام جعفر صادق عليه السلام ، از پدرش، از جدّش - : امام حسين عليه السلام فرمود : «مردى نزد امير مؤمنان عليه السلام آمد و گفت: اى اميرمؤمنان! ما را از اين مهدى‌تان باخبر كن. فرمود: هنگامى كه رفتنى‌ها بروند و مؤمنانْ اندك شوند و شورشيان از ميان بروند، آن هنگام است، آن هنگام. مرد گفت: اى امير مؤمنان! اين شخص از كدام طايفه است؟ فرمود: "از بنى هاشم. از بلنداى والاترين قبيله عرب. از درياى آبگير از همه سو. پناهگاه پناهندگان به او. معدنِ برگزيدگان آن از ميان تيرگى‌ها. از درآمدن مرگ، هراسى ندارد و به گاه نزديك شدن مرگ، ضعفى از خود نشان نمى‌دهد و آن گاه كه شجاعان به خاك مى‌افتند، پا پس نمى‌نهد. دامن همّت به كمر زده، [طرفدارانش ]انبوه. شير نرى هميشه‌پيروز كه دشمنان را زخم مى‌زند و از دَم درو مى‌كند. شمشيرى از شمشيرهاى خداوند و سالار پُرخيرى است كه سر و ريشه در خاندان شرف دارد و مجد و بزرگى‌اش در ارجمندترين و اصيل‌ترين زمينه‌ها، باليده است. هيچ كس شما را از بيعت با او منصرف نكند؛ كه اگر كند، فتنه‌جو و فرصت‌طلب است. چنين كسى اگر سخن بگويد، بدترين سخنران است و اگر خاموش بماند، خباثت و تباهىِ نهان دارد". امام على عليه السلام سپس به توصيف امام مهدى عليه السلام باز گشت و فرمود: درگاهش از همه شما وسيع‌تر، از همه شما داناتر و از همه شما با خويشانش پُر پيوندتر است. "خدايا! برانگيختن او را، بيرون آمدن از سرگردانى و تاريكى قرار ده و پراكندگى امّت را با او به اتّحاد و اجتماع مبدّل كن" . اگر خداوند، خير تو را خواست، عزم [همراهى با او] را استوار كن و اگر به پيوستن به او توفيق يافتى، روى مچرخان و اگر به سوى او راه يافتى، از او درمگذر". سپس امام با دستش به سينه‌اش اشاره كرد [و فرمود:] "وه كه چه آرزومند ديدار او هستم!"».^۲۲

۱۰۳۸.الذكرى‌ للشهيد الأوّل : اِختارَ ابنُ أبي عَقيلٍ الدُّعاءَ بِما رُوِيَ عَن أميرِ المُؤمِنينَ عليه السلام فِي القُنوتِ : اللَّهُمَّ إلَيكَ شُخِصَتِ الأَبصارُ ، ونُقِلَتِ الأَقدامُ ، ورُفِعَتِ الأَيدي ، ومُدَّتِ الأَعناقُ ، وأَنتَ دُعيتَ بِالأَلسُنِ ، وإلَيكَ سِرُّهُم ونَجواهُم فِي الأَعمالِ ، رَبَّنَا افتَح بَينَنا وبَينَ قَومِنا بِالحَقِّ وأَنتَ خَيرُ الفاتِحينَ . اللَّهُمَّ إنّا نَشكُو إلَيكَ غَيبَةَ نَبِيِّنا ، وقِلَّةَ عَدَدِنا ، وكَثَرَةَ عَدُوِّنا ، وتَظاهُرَ الأَعداءِ عَلَينا ، ووُقوعَ الفِتَنِ بِنا ، فَفَرِّج ذلِكَ اللَّهُمَّ بِعَدِلٍ تُظهِرُهُ ، وإمامِ حَقٍّ تُعَرِّفُهُ ، إلهَ الحَقِّ آمينَ رَبَّ العالَمينَ . قال : وبَلَغَني أنَّ الصّادِقَ عليه السلام كانَ يَأمُرُ شيعَتَهُ أن يَقنُتوا بِهذا بَعدَ كَلِماتِ الفَرَجِ .

۱۰۳۸.الذكرى‌، شهيد اوّل: ابن ابى عقيل [فقيه بزرگ شيعه‌]، دعايى را كه امير مؤمنان مى‌خوانده، براى قنوت انتخاب كرده است: «خدايا! ديده‌ها به سوى تو خيره مانده و گام‌ها به سوى تو برداشته شده و دست‌ها به سوى تو بالا آمده و گردن‌ها به سوى تو كشيده شده است. تو را با زبان‌ها خوانده و راز و نيازشان در كارها با توست. خداى ما! ميان ما و قوم ما راه حق را بگشاى؛ كه تو بهترين گشايندگان هستى. خدايا! از غيبت پيامبرمان و كم‌شمار بودن ما و فراوانى دشمنانمان و پشت به پشت دادن دشمنان بر ضدّ ما و درگير شدنمان با فتنه‌ها به تو شِكوه مى‌بريم. خدايا! با عدالتى كه پديدار مى‌كنى و امام حقّى كه معرّفى مى‌نمايى، اين گره‌ها را بگشاى. اى خداى حق، خداى جهانيان ! اجابت كن». ابن ابى عقيل مى‌گويد: و به من خبر رسيده كه امام صادق عليه السلام به پيروانش فرمان مى‌داده است كه پس از ذكر كلمات فرج، اين دعا را در قنوت نماز بخوانند.^۲۳