1.از امام صادق در باره [تکليف] بيماري پرسيدم که توان نماز خواندن ندارد. فرمود: «هر چه در اختيار بنده نباشد و مغلوب امر الهي باشد، خدا، خود، عذرش را مي‌پذيرد»؛ الکافي، ج‌ ۳، ص ۴۱۲، ح ۱.

2.مُرازم گويد: اسماعيل بن جابر از امام صادق عليه السلام پرسيد: خدا شما را به سامان بدارد! نوافل بسياري بر دوش دارم [که از عهده انجامشان بر نمي‌آيم]، چه کنم؟ امام فرمود: قضاي آنها را بخوان. اسماعيل عرض کرد: بيش از آن است که بتوانم آنها را قضا کنم. امام دوباره فرمود: قضاي آنها را بخوان. اسماعيل عرض کرد: تعداد آنها را نمي‌دانم. امام فرمود: مشغول شو. مرازم [هنگامي که تأکيد امام بر خواندن نافله را مي‌بيند،] مي‌گويد: من چهار ماه بيمار شده بودم و حتي رکعتي نافله نخوانده بودم. به امام صادق عليه السلام گفتم: خدا شما را به صلاح بدارد و مرا فدايتان کند! چهار ماه است که نافله‌اي نخوانده‌ام. امام فرمود: «نيازي نيست آنها را قضا کني؛ [زيرا] فرد سالم با بيمار فرق مي‌کند. هر چه در اختيار بنده نباشد و مغلوب امر الهي باشد، خدا، خود، عذرش را مي‌پذيرد»؛ الکافي، ج‌ ۳، ص ۴۵۱، ح ۴.

3.مانند اين روايت: «علي بن إبراهيم، عن أبيه، عن حماد، عن حريز، عن محمد بن مسلم قال: قلتُ له رجلٌ مَرِضَ فَتَرَكَ النافلةَ؟ فقال: يا محمدُ ليست بِفريضةٍ، إن قضاها فهو خيرٌ يفعله، وإن لم يفعل فلا شئَ عليه»؛ الکافي ،ج ۳، ص ۴۱۲، ح ۵.

1.از ابن ابي وقاص در باره متعه پرسيدم. گفت: «آن را انجام داديم، در حالي که اين ـ يعني معاويه ـ در مكّه و کافر بود»؛ البداية و النهاية، ابن كثير، ج‌ ۵، ص ۱۵۳.

2.محمد بن عبد الله مي‌گفت که شنيده است: سعد بن ابي وقاص و ضحّاک بن قيس، در سالي که معاويه حج گزارد، با هم در باره حج تمتّع گفت ‌و گو مي‌کردند. ضحاک مي‌گويد: آن (يعني متعه حج) را جز کسي که امر خدا را ناديده مي‌گيرد، نمي‌گزارد. سعد مي‌گويد: برادرزاده! بد گفتي. ضحاک مي‌گويد: عمر بن خطاب از آن باز مي‌داشت. سعد پاسخ مي‌دهد: پيامبر خدا آن را انجام داده و ما نيز همراه او انجام داده‌ايم»؛ البداية و النهاية، ج‌ ۵، ص ۱۵۲، ترمذي و نسائي نيز حديث را به نقل از قتيبه از مالک، آورده‌اند.