در باره حمل جواز بر ضرورت نيز مي توان حديث جميل بن درّاج از امام صادق عليه السلام را در باره احرام ارائه داد:
لا بَأسَ بِالظِّلالِ لِلنِّساءِ وَ قَدْ رُخِّصَ فيهِ لِلرِّجالِ.۱
زير سايه رفتن براي زنان اشکالي ندارد، زيرا که براي مردان نيز مجاز دانسته شده است.
مي دانيم که روايات متعددي زير سايه رفتن را براي مرد محرم جايز نمي دانند ۲ و از اين رو شيخ طوسي اين روايات را حمل بر حال ضرورت (و نه اختيار) مي کند. ۳
چهار. حمل الفاظ ظاهر در حرمت بر کراهت
در جانب نهي نيز، اخبار معارض موجب مي شوند تا نهي را که ظهور در حرمت دارد، بر کراهت حمل کنيم. شيخ طوسي در ذيل روايتي زير، به اين نکته تصريح کرده است.
لا يَؤُمُّ صاحِبُ التَّيَمُّمِ الْمُتَوَضِّئينَ وَ لايَؤُمُّ صاحِبُ الْفالِجِ الأصِحّاءَ۴؛
کسي که تيمّم کرده بر کساني که وضو گرفته اند امامت نکند و آنکه فلج است براي کسي که سالم است امام جماعت نشود.
شيخ طوسي در ذيل روايت و در پاسخ اينکه چرا اين خبر را بر کراهت حمل کرده است، به اخباري استدلال مي کند که امامت متيمّم (تيمّمکننده) را بر متوضّي (وضوگيرنده) جايز مي دانند و آنها را در پي اين خبر آورده است. ۵