كار شايسته كند و مؤمن باشد، قطعاً او را با زندگى پاكيزه اى، حيات [حقيقى] بخشيم.
استشهاد امام به دو آيه قرآن، تأييدکننده نظر ايشان در شرط بودن معرفت و ايمان براي نتيجه‌بخش بودن آن است.
ناديده گرفتن آهنگ سخن
ما در سخنان روزمرّه و به‌گاه تدريس و سخنوري، از آهنگهاي متفاوت کلامي سود مي بريم. به‌گاه پرسش يا انکار، سخن خود را با آهنگي متفاوت از پاسخ يا تأييد بيان مي داريم و حتي گاه اين آهنگ را به عنوان نشانه هاي غيرکلامي به جاي نشانه هاي گفتاري مي نشانيم و ابزار استفهام را حذف مي کنيم. ما همه با پرسشهاي آهنگين در گفتار آشنا هستيم؛ اما اين آهنگ در نوشتن قابل انتقال نيست و تنها از طريق علايم مناسب به خواننده منتقل مي شود. اين علامت‌ها در گذشته نبوده است و از اين رو گاه گفته استفهامي امام، به صورت يک جمله خبري خوانده و فهميده شده و موجب پديد آمدن مشکلاتي شده است. شيخ طوسي از همين نکته سود جسته و ميان چند حديث متعارض فقهي، جمعِدلالي کرده است. او به ياري قابليت حمل يکي از دو طرف تعارض بر معناي استفهامي يا تعجبي و انکاري، کوشيده است با ارائه فهمي ژرف تر از حديث، آن را با بقيه احاديث هم‌موضوع، که گاه پُرتعدادتر و صحيح ترند، سازگار نمايد تا به طرد يکي از دوي تعارض وادار نشود.
نمونه
در الاستبصار چنين آمده است:
عَمّارُ بْنُ مُوسي عَنْ أبِي عبدِاللهِ عَنِالرَّجُلِيصِيبُ خَطّافاً فِي الصَّحْراءِ أوْ يصيدُهُ، أَيأْکُلُهُ؟ فقالَ: «هُوَ مِمّا يؤْکَلُ؟!»
