2. غريب الحديث، ابو محمّد عبدالله بن مسلم، ابن قتيبه (م 276)
او نيز مانند ابو عبيد قاسم بن سلّام واژه هاى غريب را از درون احاديث استخراج كرد و آنها را به همان شكل مسندى سامان داد. ابن قتيبه، تعدادى از مصطلحات فقهى را نيز در آغاز كتابش شرح كرد. گفتنى است لغات شرح شده او غير از لغات شرح شده از سوى قاسم بن سلّام است.
3. غريب الحديث، ابو سليمان حمد بن محمّد خطّابى شافعى(م 388)
خطّابى سومين غريب نگار بزرگ سبك مسندى است. او واژه هاى گرد آمده به وسيله قاسم بن سلّام و ابن قتيبه را كنار نهاد و شرح واژه هاى غريب ديگر را به عهده گرفت. كتاب او نيز همسنگ دو كتاب پيشين است و با همان اشكال دشواريابى واژه ها نيز روبرو است.
4. الغريبين، ابو عبيد احمد بن محمّد هروى (م 401)
كتاب او به غريب الحديث اختصاص ندارد و غريب القرآن را هم در بر دارد. او سه كتاب پيشين را كنار هم نهاد و سپس آنها را با غريب القرآن يك جا كرد و با اقتباس از كتب لغت، همه واژه ها را به شكل الفبايى و بر اساس مواد آنها، سامان داد. روش ابو عبيد جارى و سارى شد و كتاب او محور نگارش بسيارى از كتب غريب الحديث شد. ابو المكارم على بن محمد نحوى (م 561) كتاب «الغريبين» را تلخيص كرد.
5. مجمع الغرائب و منبع الرغائب، ابو الحسن عبد الغافر بن اسماعيل فارسى (م 529)
او تقريباً همه كتاب هاى مهم غريب الحديث را كه پيش از وى تأليف شده بود يك جا گرد آورد و آن گونه كه خود مى گويد اين كار تا اواخر عمرش يعنى سال 526 هجرى قمرى به طول انجاميد.
