مقدّمه

مؤلّف

ابو جعفر محمّد بن على بن حسين بن موسى قمى، مشهور به «ابن بابويه» و «شيخ صدوق»، يکى از نامدارترين فقيهان و محدّثان شيعه است. پدرش ابو الحسن على بن بابويه محدّث پرآوازه شيعى، فقيه و مرجع مردم قم و اطراف آن و مؤسّس خاندان دانشوری بود که تا اواخر سده ششم هجرى معروف بوده‏اند.^۱ ابن بابويه داراى تأليفات زيادى بوده است و ابن نديم به خط شيخ صدوق ديده است که او دويست اثر از پدر خود را براى کسى اجازه کرده است.^۲

ابن بابويه داراى فرزندى نبود و مشهور است که صدوق به دعاى حضرت ولى عصر علیه السلام متولد شده است. شيخ صدوق همواره به اين مطلب مباهات مى‏کرد و در کمال الدين نوشته است که «ابو جعفر محمّد بن على اسود _ که خدا از او خشنود باد _، هرگاه مى‏ديد به مجلس درس استادم محمّد بن حسن بن احمد بن وليد مى‏روم و در کسب دانش و کتابت و حفظ حديث، سخت از خود رغبت