۲۵.امام صادق علیه السلام: يا مُدرِکُ! رَحِمَ اللّهُ عَبداً اجتَرَّ مَودَّةَ النّاسِ إلى نَفسِهِ فَحَدَّثَهُم بِما يَعرِفونَ وتَرَکَ ما يُنکِرونَ؛
اى مُدرِک! خداوند رحمت کند کسى را که دوستى مردم را به سوى خود بکشاند و با آنان از چيزى سخن گويد که بدان آگاهند، نه درباره چيزى که آن را انکار مى‏کنند.

۲۶.امام صادق علیه السلام: حَسبُ المُؤمِنِ مِنَ اللّهِ نُصرَةً أن يَرى عَدُوَّهُ يَعمَل بِمَعاصِي اللّهِ؛
يارىِ مؤمن از جانب خدا همين بس که مى‏بيند دشمنش خدا را نافرمانى مى‏کند.

۲۷.امام حسن علیه السلام: إنَّ أحسَنَ الحَسَنِ الخُلقُ الحَسَنُ؛
به راستى که نيکوترين نيکويى، خُلق نيکوست.

۲۸.پيامبر صلی الله علیه و اله: الخَيرُ کَثيرٌ وفاعِلُهُ قَليلٌ؛
خوبى زياد است، و[لى] خوبى‏کنندگان اندک اند.

۲۹.پيامبر صلی الله علیه و اله: حُسنُ الخُلقِ نِصفُ الدِّينِ؛
خوش‏خلقى، نيمى از دين است.

۳۰.پيامبر صلی الله علیه و اله: مَن سَرَّهُ أن يُبسَطَ لَهُ في رِزقِهِ ويُنسَأَ لَهُ في أجَلِهِ فَليَصِل رَحِمَة؛
هر کس خوش دارد که روزى‏اش بسيار شود و مرگش به تأخير افتد، با خويشان خود پيوند داشته باشد.

چسباند و فرمود: يا بُنيَّ! إيّاکَ وظُلمَ مَن لا يَجِدُ عَلَيکَ ناصِراً إلّا اللّه‏َ؛
پسر عزيزم! از ستم کردن بر کسى که ياورى جز خدا ندارد، بپرهيز.

۱۹.امام سجّاد علیه السلام: ألا وإنَّ أبغَضَ النّاسِ إلَى اللّهِ مَن يَقتَدِي بِسُنّةِ إمامٍ ولا يَقتَدِي بِأعمالِهِ؛
آگاه باشيد که منفورترين مردم در نزد خداى عزيز و جليل کسى است که به سنّت امامى اقتدا کند و[لى] به رفتارش اقتدا نکند.

۲۰.پيامبر صلی الله علیه و اله: مَن بَدَأَ بِالکَلامِ قَبلَ السَّلامِ فَلا تُجيبوهُ؛
هر کس پيش از سلام، سخن بياغازد، پاسخش ندهيد.

۲۱.امام باقر علیه السلام: إنَّ المُؤمِنَ إذا صافَحَ المُؤمِنَ تَفَرَّقاً عَن غَيرِ ذَنبٍ؛
هرگاه مؤمنى با مؤمن ديگر دست دهد، بى‏گناه از هم جدا شوند.

۲۲.امام باقر علیه السلام: يا فُضَيلُ! إنّ حَديثَنا يُحيِى القُلوبَ؛
اى فضيل! همانا سخن ما دل‏ها را زنده مى‏کند.

۲۳.امام صادق علیه السلام: تَزاوَروا في بُيوتِکُم فَإنَّ ذلِکَ حَياةٌ لِأمرِنا، رَحِمَ اللّهُ عَبدا أحيى أمرَنا؛
يکديگر را در خانه‏هايتان ديدار کنيد؛ زيرا اين کار، موجب زنده داشتن امر ماست. خداوند رحمت کند کسى را که امر ما را زنده کند!

۲۴.امام صادق علیه السلام: حُبُّ الدُّنيا رَأسُ کُلِّ خَطيئَةٍ؛
دنيادوستى، سرآغاز همه گناهان است.