۵۹.امام صادق علیه السلام: اَلشّيعَةُ ثَلاثٌ: مُحِبٌّ وادٍّ فَهُو مِنّا ومُتَزَيِّنٌ بِنا ونَحنُ زَينٌ لِمَن تَزَيَّنَ بِنا ومُستَأکِلٌ بِنَا النّاسَ، ومَنِ استأکَلَ بِنَا افتَقَرَ؛
شيعه سه دسته است: دوستدار واقعى، پس او از ماست، و کسى که به وسيله [پيوند با] ما خود را مىآرايد و ما نيز زينت آنانيم، و کسى که ما را وسيله نانْخورى [و درآمد خود] سازد، و هر کس ما را وسيله ارتزاق خود کند، نادار شود.
۶۰.امام على علیه السلام: اَلعامِلُ بِالظُّلمِ وَالمُعِينُ عَلَيهِ وَالرَّاضِي بِهِ شُرَکاءٌ ثَلاثَةٌ؛
ستمگر و يارى دهنده او و راضى به ستم، سه شريک اند.
۶۱.امام صادق علیه السلام: اَلسّاعي قاتِلُ ثَلاثَةٍ: قاتِلُ نَفسِهِ وقاتِلُ مَن يَسعى بِهِ وقاتِلُ مَن يَسعى إلَيهِ؛
سخنچين، کشنده سه کس است: خودش، کسى که بدگويى او را کرده است و کسى که به خاطر [رضاى] او بدگويى کرده است.
۶۲.پيامبر صلی الله علیه و اله: کَفى بِالمَرءِ عَيباً أن يَنظُرَ مِنَ النّاسِ إلى ما يُعمي عَنهُ مِن نَفسِهِ ويُعيِّرَ النّاسَ بِما لا يَستَطيعُ تَرکَهُ ويُؤذي جَليسَهُ بِما لا يَعنيهِ؛
در عيب آدمى همين بس که در مردم عيبى را مىبيند و بر همان عيب در خودش چشم فرو بسته است، و مردم را به چيزى سرزنش مىکند که خود قدرت ترک آن را ندارد و همنشين خود را به آنچه سودى ندهد مىآزارد.
