وهِمّتُهُ وأمّا هَيئَتاهُ فَمالُهُ وجَمالُهُ؛
کمال آدمى به شش چيز است: به دو [عضو] خُردتر، دو [عضو] کلان و دو وضع و حالت ظاهر. دو چيزِ خُرد: دل و زبان اوست؛ اگر بستيزد، با دلش بستيزد و اگر سخن بگويد، با زبانش بيان دارد. دو چيز بزرگترِ او، خِرد و همّت او و دو چيز ظاهرش، ثروت و زيبايى اوست.

هفت‏گانه‏ها

۱۰۷.پيامبر صلی الله علیه و اله: طُوبى لِمَن رَآني وآمَنَ بي، طُوبى ثُمَّ طُوبى ـ يَقُولُ‏ها سَبعاً ـ لِمَن لَم يَرَني وآمَنَ بي؛
خوشا به حال آن کس که مرا ديد و به من ايمان آورد! خوشا به حال، خوشا به حال ـ هفت بار تکرار فرمود ـ کسى که مرا نديد و به من ايمان آورد.

۱۰۸.پيامبر صلی الله علیه و اله: سَبعَةٌ في ظِلِّ عَرشِ اللّهِ عَزَّوجلَّ يَومَ لا ظِلَّ إلاّ ظِلُّهُ: إمامٌ عادِلٌ وشابٌّ نَشَأَ في عبادَةِ اللّهِ وَرَجُلٌ تَصدَّقَ بِيَميِنِهِ فَأخفاهُ عَن شِمالِهِ ورَجُلٌ ذَکرَ اللّهَ خالِياً فَفاضَت عَيناهُ مِن خَشيَةِ اللّهِ ورَجُلٌ لَقِىَ أخاهُ المُؤمِنَ فَقالَ: إنّي أحِبُّکَ فِى اللّهِ ورَجُلٌ خَرَجَ مِنَ المَسجِدِ وفي نيَّتِهِ أن يَرجِعَ إلَيهِ ورَجُلٌ دَعَتهُ إمرَأةٌ ذاتُ جَمالٍ إلى نَفسِها فَقالَ: إنّي أخافُ اللّهَ رَبَّ العالَمينَ؛
هفت نفر در روزى که سايه‏اى جز سايه خداوند نباشد، بر سايه عرش خدايند: پيشواى دادگر، جوانى که در عبادت خدا باليده، مردى که با دست راستش صدقه دهد و آن را از دست چپش مخفى دارد، کسى که در خلوت خدا را ياد کند و از خوف خدا اشک از چشمش بجوشد، مردى که برادرش را ديدار کند و بگويد: براى خدا

الَّتي فِى الحَضَرِ: فَتِلاَوةُ کِتابِ اللّه‏ وَعِمارَةُ مَساجِدِ اللّهِ وَاتّخاذُ الإخوانِ فِى اللّهِ وأمَّا الَّتي فِى السَّفَرِ: فَبَذلُ الزَّادِ وحُسنُ الخُلقِ وَالمِزاحُ في غَيرِ المَعاصي؛
شش چيز از جوان‏مردى است؛ سه تا از آن در وطن و خانه و سه تاى ديگر در سفر. امّا آنچه در وطن و خانه است: تلاوت قرآن، آباد کردن (حضور در) مساجد و دوست‏گزينى در راه خدا و آنچه در سفر است: بخشيدن آذوقه، خوش اخلاقى و شوخى در غير نافرمانى خدا.

۱۰۴.پيامبر صلی الله علیه و اله: إنَّ اللّهَ کَرِهَ لي سِتَّ خِصالٍ وکَرِهَهُنَّ لِلأوصياءِ مِن وُلدي و أتباعِهِم مِن بَعدي: العَبَثُ فِى الصَّلاةِ وَ الرَّفَثُ فِى الصّومِ وَ المَنُّ بَعدَ الصَّدَقَةِ و إتيانُ المَسجِدِ جُنُباً وَ التَّطَلُّعُ فِى الدُّورِ وَ الضِّحکُ بَينَ القُبُورِ؛
خداوند شش چيز را براى من و نيز براى جانشينان من و پيروانشان بد دانسته است: وَر رَفتن و بيهودگى در نماز، آميزش جنسى در حال روزه، منّت نهادن پس از صدقه دادن، در حال جنابت به مسجد درآمدن، سرک کشيدن در خانه‏ها[ى مردم] و خنديدن در گورستان.

۱۰۵.امام صادق علیه السلام: کانَ رَسولُ اللّهِ صلی الله علیه و اله يَتَعوَّذُ في کُلِّ يَومٍ مِن سِتَّ [خصِالٍ]: مِنَ الشَّکِ وَالشِّرکِ وَالحَمِيَّةِ وَالغَضَبِ وَالبَغى وَالحَسَدِ؛
پيامبر خدا صلی الله علیه و اله هر روز از شش چيز به خدا پناه مى‏بُرد: شک، شرک، تعصّب، خشم، ستم و حسد.

۱۰۶.امام على علیه السلام: کَمالُ الرَّجُلِ بِسِتِّ خِصالٍ بِأصغَرَيهِ وأکبَرَيهِ وهَيئَتَيِهِ: فَأمّا أصغَراهُ فَقَلبُهُ ولِسانُهُ إن قاتَلَ قاتَلَ بِجَنانٍ وإن تَکَلَّمَ تَکَلَّمَ بِبَيانٍ وأمّا أکبَراهُ فَعَقلُهُ